Śleszyński Jan
ur: 11 lipca 1854 w Łysiance na Kijowszczyźnie
zm: 1930
Jan Śleszyński urodził się 11. VII. 1854 w Łysiance na Kijowszczyźnie. W r. 1871 kończy gimnazjum w Odessie. W latach 1871 - 1875 studiował na wydziale matematycznym Uniwersytetu w Odessie, który kończy odznaczony złotym medalem za rozprawę konkursową z teorii szeregów trygonometrycznych. W roku 1880, już ze stopniem magistra nauk matematycznych, wyjeżdża jako stypendysta rosyjskiego ministerstwa oświaty na studia do Berlina, gdzie jest m. in. uczniem Weierstrassa. Na podstawie rozprawy o rachunku wariacyjnym habilituje się na docenta matematyki na Uniwersytecie w Odessie, w r. 1883. Wykłady rozpoczęte w r. 1898 prowadził do r. 1909. Obejmowały one rachunek różniczkowy i całkowy, teorię liczb i rachunek prawdopodobieństwa.
Gdy Akademia Umiejętności w Krakowie dzięki zapisowi Władysława Kretkowskiego, przeznaczonemu na zwiększenie ilości wykładów matematyki na Uniwersytecie Jagiellońskim, powołała Śleszyńskiego, uczony chętnie przyjął propozycję umożliwiającą mu pracę w kraju i dla polskiej młodzieży. Wykłady obejmowały analizę matematyczną i jako nowy przedmiot - logikę matematyczną. Po przeniesieniu się Żorawskiego na Politechnikę Warszawską, został Śleszyński w r. 1919 profesorem zwyczajnym matematyki i logiki. W r. 1924 przeszedł na emeryturę; zmarł 9. III. 1931 r.
Najważniejsze publikacje Sleszyńskiego to dwutomowa Teoria dowodu (1925, 1929) oraz Teoria wyznaczników (1926).
