Ślebodziński Władysław
ur: 6 lutego 1884 w Pysznicy - Polska
zm: 3 stycznia 1972 we Wrocławiu - Polska
Wybitny specjalista z geometrii różniczkowej Władysław Ślebodziński studia matematyczne rozpoczął w 1903 r. W czasie studiów, obok matematyki, równie intensywnie zajmuje się polityką. Po złożeniu w 1908 r. egzaminów obejmuje posadę nauczyciela. W tym czasie rozpoczyna szukanie właściwej drogi naukowej. W 1913 roku otrzymuje stypendium i studiuje w Getyndze, jednakże wybuch wojny zmusza go do powrotu.
W 1919 r. osiada w Poznaniu, gdzie pracuje w Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki. Interesując się już od dawna geometrią różniczkową tutaj w Poznaniu znajduje czas na gruntowne studia w tej dziedzinie i uzyskuje już szereg własnych rezultatów. Nie dba jednakże o uzyskanie stopni naukowych i dopiero dzięki naleganiom przyjaciół i inicjatywie prof. W. Sierpińskiego, który wyjednał mu zasiłek finansowy w ministerstwie, uzyskuje stopień doktora, a następnie docenta.
Pobyt w Poznaniu był okresem najbardziej intensywnej pracy naukowej. W tym czasie wprowadza Ślebodziński miedzy innymi nowy operator różniczkowy, nazwany później pochodną Liego, ponieważ uogólnia on przekształcenie grupy Liego. Pojecie to obecnie należy do podstawowych pojęć geometrii różniczkowej.
Gdy wybucha wojna, opuszcza Poznań i przenosi się na wieś, gdzie mimo ciężkich warunków dalej pracuje naukowo i pisze prace z dziedziny geometrii włóknistej. Zamieszkanie na wsi nie uchroniło go jednak od aresztowania i osadzenia w więzieniu, a później w Oświęcimiu.
Ciężki ten okres przetrwał dzięki pomocy wielu życzliwych mu Judzi. O jego żywotności i umiłowaniu matematyki świadczy fakt, że nawet w obozie opracował artykuł "Co to jest geometria" oraz uczył innych więźniów.
Po wyzwoleniu mimo propozycji objęcia katedry wysuwanych przez różne uniwersytety, m.in. Uniwersytet Poznański osiedla się we Wrocławiu, by uczestniczyć we wszystkich trudach tworzenia od podstaw życia naukowego; kieruje Katedrą Matematyki na Politechnice Wrocławskiej, a w latach 1951 - 1961 Zespołową Katedrą Matematyki.
Od samego początku zajął się pracą dydaktyczną i organizacyjną w ośrodku wrocławskim (nagroda m. Wrocławia 1963), między innymi z wielką troską zajmował się sprawami kształcenia młodych matematyków. Jego działalność naukowa najbardziej związana była z geometrią różniczkową. Dorobek naukowy, jaki pozostawił, obejmuje kilkadziesiąt prac naukowych, wśród których na szczególne wyróżnienie zasługuje dwutomowa monografia "Formes exterieures et leurs applications" (za którą w 1955 r. otrzymał Państwową Nagrodę Naukową) tłumaczona na język angielski. Interesował się także fizyką teoretyczną, a niektóre wyniki jego pracy dotyczą ogólnej teorii względności podanej przez Einsteina, mianowicie jednolitej teorii pola grawitacyjnego i elektromagnetycznego. Ślebodziński w uznaniu wielkich zasług dla rozwoju życia naukowego uzyskał tytuły doktora honoris causa Politechniki Wrocławskiej i Poznańskiej oraz uzyskał dyplom członka honorowego Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Zmarł w 1971 roku.
