Ramanujan Srinivasa Aiyangar
ur: 22 grudnia 1887 w Erode - Indie
zm: 26 kwietnia 1920 w Kumbakonam - Indie
Srinivasa Aiyangar Ramanujan urodził się 22 grudnia 1887 w Erode koło Madrasu, natomiast zmarł 26 kwietnia 1920 w Kumbakonam - matematyk hinduski. Ramanujan nie miał wykształcenia matematycznego, był genialnym samoukiem. Mawiał, że bogini Namakkal zsyła mu natchnienie, wzory i wyniki w snach.
Pochodził z biednej rodziny z kasty braminów. Jego ojciec pracował jako urzędnik w biurze handlarza tekstyliami. Już około 10 roku życia zasłynął w wiosce z powodu niespotykanych umiejętności rachunkowych, między innymi samodzielnie ustalił tożsamość Eulera. Pierwszy kontakt z zachodnią matematyką miał poprzez lekturę książki Georga S. Carra "Synopsis of elementary results in pure mathematics", z której zaczął udowadniać twierdzenia. Zdobył stypendium do szkoły średniej, ale słabo sobie w niej radził, ponieważ nudziły go zadania domowe i nadal przeprowadzał własne obliczenia. Uciekł z domu, potem wrócił, ale zachorował i znów się nie dostał do szkoły.
Z pomocą przyjaciół zdobył posadę niższego urzędnika w Port Trust w Madrasie z niskim wynagrodzeniem, w wysokości 20 funtów na rok. W pracy miał czas na dalsze rozwijanie swoich zainteresowań matematyką. Spragniony kontaktu z innymi matematykami wysłał listy ze 120 twierdzeniami do trzech znanych brytyjskich matematyków, z których dwóch zignorowało tą korespondencję. Do Cambridge trafił w 1914 roku, dokąd sprowadził go Godfrey H. Hardy, trzeci z nich. Z początku uznał list Ramanujana za plagiat, jednak 16 stycznia 1913 r., po spotkaniu z Johnem Littlewoodem, ponownie mu się przyjrzał i obok znanych twierdzeń znalazł także dotąd nieznane. Przez trzy lata Ramanujan współpracował z Hardym w Trinity College, potem zachorował, między innymi na skutek niemożności utrzymania ścisłej diety wegetariańskiej, i często bywał w sanatoriach. Do Indii powrócił po I wojnie światowej w 1919 r., gdzie zmarł rok później, w wieku zaledwie 33 lat.
W 1976 r. w Trinity College znaleziono pudełko z 130-stronicowym zbiorem kartek, zwanym potem Zaginionym notatnikiem. Jego spuścizna matematyczna to ok. 4000 wzorów. Niektórych z jego liczbowych zależności, bedących najczęściej zaczątkiem nowych teorii, nikt dotąd nie był w stanie udowodnić.
Jego funkcje modularne, a zwłaszcza tzw. funkcja Ramanujana, są wykorzystywane w teorii superstrun. Ich właściwości narzucają hiperprzestrzeni ilość 10 lub 26 wymiarów.
