Rademacher Hans
ur: 3 kwietnia 1892 w Hamburgu - Niemcy -
zm: 7 lutego 1969 w Haverford - USA
Studiował na Göttingen, przekonany był, żeby studiować matematykę według Courant'a. Na początku zainteresowała go teoria prawdziwych funkcji, których uczył go Canathéodory, który również uczył go rachunku wariacji. Na Göttieng studiował również teorie liczb według Lando'a. Dzięki temu, że kontynuował swoje zainteresowania teorią prawdziwej funkcji uzyskał w 1916 roku tytuł doktora. Przez krótki okres czasu uczył w szkole w Turyngii zanim został docentem na Uniwersytecie Berlińskim w grudniu 1916 roku. Jego kolegami z pracy byli Schmidt i Schur, którzy mieli na niego ogromny wpływ.
Zmienił swoje zainteresowanie teorią funkcji na teorię liczb w 1922 roku, kiedy uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego w Hamburgu. Prowadzony był przez teorię liczb przez Heche'go , który został docentem w Hamburgu 3 lata przed Rademacherem).
Radamacher opuścił Hamburg w święta Wielkiejnocy w 1925 roku i został profesorem zwyczajnym na Breslau. To była trudna do podjęcia decyzja dla Rademachera, szczególnie odkąd Heche namawiał go do pozostania w Hamburgu. Prawie się to Heche'mu udało, kiedy zaproponował Rademacherowi przeprowadzenie przewodu profesorskiego, jednak uniwersytet nie wyraził zgody na próbę Heche'do i po wielu przemyśleniach Radamacher wyjechał co Breslau.
W innych politycznych okolicznościach, mogli by się spodziewać, że Radamacher pozostanie na Breslau do końca swojej kariery. Jednakże do władzy doszedł Hitler w 1933 roku i normalne oczekiwania były kompletnie odwrócone dla większości ludzi. Radamacher nie był Żydem i byłby dopuszczony do hitlerowskich rządów, ale jego poglądy nie były do zaakceptowania przez nazistów. Był zmuszony do zrezygnowania z profesury w 1933 roku ze względu na swoje pacyfistyczne przekonania i opuścił Niemcy w 1934 roku. Spędził resztę swojego życia w Stanach Zjednoczonych, najpierw na Swarthmore College, a potem na Uniwersytecie Pensylwańskim.
Rademacher miał do czynienia z pracą arytmetyczną stosowaną przez Brunside'a siłą metody i Goldbach'em problemem w liczbach algebraicznych pól. Około 1928 roku zaczął badania naukowe nad tematem, w którym ma największą wiedzę, mianowicie jego praca związana była z pytaniami dotyczącymi form modularnych i teorii liczb analitycznych. Prawdopodobnie jego najbardziej znanym odkryciem, które uzyskał w 1936 roku, kiedy był w Stanach Zjednoczonych jest jego dowód na formułę asymptoty dla wzrostu podziału funkcji (liczba reprezentacji liczb jako suma liczb naturalnych). To odpowiada pytaniom Leibniz'a i Euler'a i występowała w wynikach otrzymywanych przez Hardy'ego i Ramanujan'a. Radamacher napisał również ważne dokumenty do Dedekinda sumujący i dochodzący do wielu problemów odnoszących się numerów algebraicznych pól.
W dodatku do znaczącego wykładu prawdziwej analizy i teorii miary, o którym wspominaliśmy wyżej, złożona analiza, geometria i analiza liczb. P. T. Bateman, rewidując Rademachera, zbierając dowody, ew. zakłady, pisał: ..."służyć nie tylko jako stosowane wspomnienie wspaniałego matematyka i istnienia ludzkiego, ale również jako kogoś, kto dostarcza wspaniałych przykładów na to jak matematyka powinna być przedstawiona i służyć spokojnie autentycznym wprowadzeniom pewnych fascynujących części analizy i teorii liczb."
