D'Alembert Jean Le Round
ur: 17 listopada 1717 w Paryżu - Francja
zm: 29 października 1783 w Paryżu - Francja
Jean le Rond d?Alembert, jeden z najbardziej wszechstronnych i wpływowych umysłów osiemnastego wieku, urodził się w Paryżu w 1717 roku jako naturalny syn generała artylerii Destouchesa i pani de Tencin. Po urodzeniu został podrzucony przez rodziców w kościele St. Jean le Rond. Słabe dziecko wzbudziło litość policji, która oddała je na wychowanie żonie biednego rzemieślnika. Pod jej macierzyńską opieką wyrósł na zdrowego i silnego chłopca. W dwunastym roku życia został oddany do College Mazarin, gdzie zbierał nagrody za doskonałe wyniki w nauce i wykazywał nieprzeciętne zdolności. Interesowało go wiele dziedzin wiedzy, ale najbardziej pociągała go matematyka.
Pierwszymi pracami Jeana d'Alemberta z dziedziny matematyki i fizyki były rozprawy o ruchu ciał stałych w płynach i o rachunku całkowym, - które Akademia Nauk tak wysoko oceniła, że w roku 1741 powołała go na członka.
Następne z jego świetnych prac to: "Traite de dynamiąue" (Paryż 1743 r.) i "Traite des fluides" (1744) oraz "Reflexions sur la cause des vents" (1747 r. Paryż "Uwagi na temat przyczyny wiatrów"), za którą otrzymał nagrodę Akademii Nauk w Berlinie i mianowany został jej członkiem.
Trudno wyliczyć wszystkie prace d'Alemberta, należałoby jednak zwrócić uwagę na "Traktat o czystej analizie" (1746 i 1749), "O drganiu strun" (1748 r.) oraz pracę z dziedziny astronomii o zboczeniach planet w biegu eliptycznym wokół Słońca i "O przesuwaniu się punktów równonocy". Bardzo duży wkład wniósł d'Alembert w opracowanie słynnej "Encyklopedii" Diderota, do której napisał część matematyczno-fizyczną.
We "Wstępie do Encyklopedii" podjął i rozwinął koncepcję klasyfikacji nauk Bacona, przyjmując, że zasadą podziału są władze umysłu ludzkiego. O wszechstronności jego umysłu świadczą również prace z dziedziny muzyki i estetyki "De la liberte en musiąue" 1759 r. ("O wolność w muzyce"). W mechanice klasyczna jest tzw. zasada d"Alemberta sprowadzająca zagadnienie ruchu bryły sztywnej do zagadnień statyki. Ceniąc własną niezależność, d'AIembert odrzucił zaszczyty i nagrody, jakimi obdarzali go Fryderyk Wielki i cesarzowa Katarzyna.
