Darboux Gaston
ur: 14 sierpnia 1842 w Nîmes - Francja
zm: 23 lutego 1917 w Paryżu - Francja
Uczęszczał do liceum w Nimes, a potem do liceum w Montpelier. W 1861r. został studentem Politechniki, a następnie Szkoły Wyższej. Podczas studiów wyszedł na jaw jego wielki talent do matematyki. W Szkole Wyższej opublikował swój pierwszy artykuł na temat powierzchni ortogonalnych. Darboux studiował prace Lame'a, Dupina, Boneta dotyczące ortogonalnych systemów płaszczyznowych. W roku akademickim 1866-1867 został przyjęty do College de France, potem nauczał w Liceum Ludwika Wielkiego (gdzie kształcił się Galois) w latach 1867-1872.
Uogólnił wnioski Kummera podając system zdefiniowany za pomocą pojedynczego równania z wieloma interesującymi własnościami. Zgłosił swoje rezultaty do Akademii Nauk 1 sierpnia 1864 roku. Tego samego dnia Moutard zgłosił, że odkrył ten sam system. Wyniki te zawarte zostały w jego pracy doktorskiej, za którą otrzymał tytuł doktora w 1866 roku. W 1872 został przyjęty do Szkoły Wyższej, gdzie wykładał do 1881 roku. Od 1873 do 1878r. był zastępcą Josepha Liouville w Katedrze Mechaniki Racjonalnej na Sorbonie.
Potem, w 1878 przyjął propozycję pracy pod kierunkiem Chaslesa w Katedrze Wyższej Geometrii, także na Sorbonie. W 1880r. Chasles zmarł i Darboux zastąpił go na stanowisku kierownika katedry, który to urząd piastował, aż do śmierci. W latach 1889-1903 był rówież dziekanem Wydziału Nauk. Zasłużył się w geometrii i analizie. Był kontynuatorem myśli Gasparda Monge'a, kontynuację myśli Darboux możemy dostrzec w pracy Ellie Cartan. Polegając na klasycznych wynikach Monge'a, Gaussa i Dupina w pełni korzystał, na swój własny kreatywny sposób, z wyników pracy kolegów po fachu Bertranda, Bonneta, Ribaucour'a i innych.
W 1875 roku poszedł drogą rozumowania Riemanna, zdefiniował górną i dolną sumę, okreslił całkę, jeśli różnica między górną a dolną sumą w granicy zbiega do zera. W 1873 Drboux napisał artykuł o cyklach, pomiędzy 1887 a 1896 napisał 4 tomową ksiązkę zawierającą większość z jego wcześniejszych prac, nosi tytuł Leçons sur la théorie général des surfaces et les application géométriques du calcul infinitésimal. Tom 4 dzieła jest omówieniem jednej płaszczyzny przesuwającej się po drugiej płaszczyźnie. W szczególności poświęcony jest konfiguracjom geomtrycznym wyznaczonym przez punkty i linie na przesuwającej się płaszczyźnie.
Jego geometryczne dowody dotyczące poruszających się płaszczyzn są tak czyste, jak są proste i piękne. Darboux studiował również problem znalezienia najkrótszego odcinka między dwoma punktami na płaszczyźnie. Zakończył prace na tym obszarze w tym samym czasie Zermelo i Kneser. Zdolności Darboux były oparte na rzadkiej kombinacji geometrycznej wyobraźni i potencjału analitycznego. Mówiono o nim, że nie był sympatyczny dla tych, którzy używali geometrycznych przyczyn do atakowania geometrycznych problemów.
Obecnie jest uznawany za wielkiej rangi matematyka, wgłębiał się w teorię funkcji, algebrę, kinematykę i dynamikę. Darboux był sławnym, ale także wyjątkowym nauczycielem, pisarzem i administratorem. W swojej klasie miał najlepszych. Swoje uznanie dla historii nauki wyrażał w licznych dedykacjach i tablicach. Został wybrany do Towarzystwa Królewskiego w Londynie w 1902. Człoek Petersburskiej Akademii Nauk, od 1884r. członek Francuskiej Akademii Nauk, a w 1900r. został jej sekretarzem. W 1916r. nagrodzony Royal Socienty Sylwester Medal. Otrzymał wiele tytułów za swoją pracę. Ponad 100 towarzystw naukowycz wybrało Darboux na swojego członka.
