Viviani Vincenzo
ur: 5 kwietnia 1622 we Florencji - Włochy
zm: 22 września 1703 we Florencji - Włochy
Studiował w szkole jezuickiej, jego inteligencja została szybko zauważona, bardzo szybko otrzymał stypendium na zakup książek do matematyki, zostało mu ono zapewnione przez Grand Duke Ferdinando de la Medici.
Viviani został uczniem Torricellego, zajmował się fizyką i geometrią, został także uczniem i towarzyszem Galileusza od 1639 roku do jego śmierci w 1642 roku. Kiedy Toriczelli zmarł w 1647 roku Viviani Vincenzo objął stanowisko wykładowcy w Akademii Del Disegno we Florencji. The Grand Duke mianował Vivianiego inżynierem. Stanowisko to V. Vincenza piastował do końca swego życia.
W 1643 roku na polecenie Torricellego wykonał słynne doświadczenie wykazujące istnienie ciśnienia atmosferycznego, wyjaśnił naukowo dlaczego pompy ssące nie mogą podnieść wody wyżej niż na 32 stopy, a następnie, korzystając z pomysłu Torricellego, skonstruował pierwszy barometr.
W 1660 wraz z Borellim zmierzył szybkość dźwięku, przez odmierzanie różnicy pomiędzy błyskiem a wybuchem armaty osiągnęli wynik 350 m/s, co było znacznie dokładniejszym wynikiem niż poprzednia wartość 478 m/s uzyskana przez Gassandiego (obecnie uznana szybkość dźwięku to 331,29 m/s w temp. 0 stopni Celsjusza).
Jego renoma jako matematyka była uznana w całej Europie. Ludwik XIV król Francji zaproponował mu stanowisko w Królewskiej Akademii. W 1666 roku Jan II Kazimierz, król Polski zaproponował Vivianiemu posadę swojego nadwornego astronoma, także w 1666 roku Grand Duke nie chcąc stracić Vincenzy zaproponował mu posadę matematyka. Viviani przyjął tę posadę i odrzucił oferty Ludwika XIV i Jana Kazimierza.
W kolejnych obliczeniach wyznaczył styczną cykloidy, ale nie był on pierwszym, któremu się to udało.
Przez całe życie publikował z dziedziny inżynierii. Na uwagę zasługuje w szczególności praca: Discorso intorno al difendersi da' riempimenti e dalle corrosione de' fiumi (1687).
W 1692 roku Viviani zajmował się zagadnieniem, które wzbudziło duże zainteresowanie. Zastanawiał się czy możliwe jest, żeby półkula miała cztery równe okna takiej wielkości, żeby pozostała jej powierzchnia była kwadratem powierzchni okien.
Po śmierci zostawił niemal ukończoną pracę na temat oporu ciał stałych, która została dokończona i opublikowana przez Grandiego.
