Turowicz Andrzej

Matematycy Odsłon: 1009

Urodził się 28 października 1904 w Przeworsku w rodzinie Augusta, sędziego, i Klotyldy z domu Turnau. W latach 1912-1914 uczył się w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Krakowie, gdzie w latach 1914-1922 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum Sobieskiego. Studiował matematykę w latach 1922-1928 na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, po czym uczył w szkołach średnich Krakowa i Mielca (1927-1937). Pracując w gimnazjum, był w latach 1929-1930 asystentem Katedry Matematyki Akademii Górniczej w Krakowie, a w latach 1937-1939 adiunktem Katedry Matematyki Politechniki Lwowskiej. Po wkroczeniu wojsk radzieckich do Lwowa i reorganizacji politechniki objął wykłady z matematyki na Wydziale Architektury, potem na Wydziale Mechanicznym. W 1941 powrócił do Krakowa, gdzie do 1945 pracował jako urzędnik Izby Przemysłowo-Handlowej. Równocześnie wykładał geometrię analityczną w tajnym uniwersytecie w Krakowie i brał udział w tajnych posiedzeniach Polskiego Towarzystwa Matematycznego. W 1945 wstąpił do klasztoru benedyktynów w Tyńcu i przyjął imię o. Bernarda; w latach 1946-1950 odbył studia teologiczne. W latach 1946-1952 i 1956-1961 prowadził wykłady w Uniwersytecie Jagiellońskim, a w latach 1952-1956 wykładał matematykę dla filozofów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie. W 1946 otrzymał w Uniwersytecie Jagiellońskim stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy O funkcjonałach multiplikatywnych ciągłych ("Annales Polonici Mathematici", XX, 1947). Jego wykłady w Uniwersytecie Jagiellońskim obejmowały różne działy matematyki. Z wykładów w latach 1946-1948 powstał skrypt Teoria wyznaczników i macierzy z zastosowaniem do teorii równań liniowych i form 1 i 2 stopnia (Kraków 1949, nakładem Kółka Matematyczno- Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego). Po przejściu w 1962 do Instytutu Matematycznego PAN habilitował się w 1963 na podstawie cyklu prac dotyczących teorii pól orientorowych związanych z teorią układów sterowania, opublikowanych w "Bull. Acad. Pol. Sci. Ser. Math., Astr., Phys.", 10/1962 i 11/1963. W 1969 został profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Matematycznym PAN. Opublikował kilkadziesiąt prac dotyczących równań różniczkowych, analizy funkcjonalnej, algebry, teorii sterowania i teorii automatycznej regulacji, rachunku prawdopodobieństwa, logiki matematycznej, teorii gier i analizy numerycznej. Z okresu jego współpracy z matematykami lwowskimi pochodzi m.in. opublikowana wspólnie z Kaczmarzem Sur l?irrationalité des intégrales indéfinies ("Studia Mathematica", 8/1938). W 1967 wydał monografię Geometria zer wielomianów. Wiele prac dotyczących zastosowania matematyki w teorii sterowania było wynikiem współpracy z H. Góreckim z Instytutu Automatyki Akademii Górniczo-Hutniczej. Wspólnie wydano ponad 10 prac, m.in. monografię Sterowanie optymalne (1970 i wydania dalsze). Wykładał też na studium doktoranckim organizowanym przez Wydział Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki AGH. Z wykładów w latach 1970-1971 powstał skrypt Teoria macierzy (1973, wydania następne do 1985). Działał w PTM: w latach 1927-1931 był zastępcą sekretarza, 1936-1937 sekretarzem, w latach 1938-1939 sekretarzem Oddziału Lwowskiego PTM, w latach 1973-1975 prezesem Oddziału Krakowskiego PTM. W 1957 otrzymał tytuł członka honorowego PTM. Interesował się historią matematyki, od 1978 był współpracownikiem Komisji Historii Matematyki przy Zarządzie Głównym PTM. Zmarł 25 listopada 1989 w Tyńcu.