Steiner Jacob
ur: 18 marca 1796 w Utzenstorf - Szwajcaria
zm: 1 kwietnia 1863 w Bernie - Szwajcaria
Jacob Steiner - syn szwajcarskiego rolnika - urodził się w 1796 roku w Utzendorf koło Solury. Z matematyką zetknął się jako samouk, szczególnie rozkochał się w geometrii po zapoznaniu się z ideami Pestalozziego. W roku 1815 przeniósł się do Heidelbergu, gdzie dawał prywatne lekcje, które umożliwiały mu studia w Instytucie Pedagogicznym. W tym czasie uczył syna ministra Wilhelma von Humboldta. W roku 1834 minister i jego brat Aleksander, pragnąc ożywić idee Pestalozziego, sprowadzili Steinera do Berlina, gdzie utworzono dla niego katedrę. Został także członkiem Akademii Nauk. W Berlinie pracował aż do śmierci.
Steiner był przedstawicielem geometrii syntetycznej ("czystej"). Według niego geometrię najlepiej można studiować za pomocą skupionej myśli. Twierdził, że liczenie zastępuje myślenie, geometria zaś je pobudza. Steiner położył ogromne zasługi na polu geometrii. Jego metody wzbogaciły ją o wiele pięknych i często skomplikowanych twierdzeń. W twierdzeniach, które podawał, często opuszczał dowody, co uczyniło jego zebrane dzieła skarbem dla geometrów poszukujących problemów do rozwiązania. Za pomocą jednej ze swoich metod, tzw. metody cztero-przegubowej, wykazał w bardzo ciekawy sposób, że koło jest figurą o największej powierzchni wśród wszystkich figur płaskich ograniczonych krzywymi zamkniętymi o tym samym obwodzie.
Zajmował się także geometrią elementarną wykazując, że wszystkie konstrukcje geometrii Euklidesa można wykonać za pomocą liniału, jeśli tylko w tej samej płaszczyźnie jest dany okrąg wraz ze swym środkiem. A oto ciekawa konstrukcja, tzw. konfiguracja Steinera, polegająca na tym, by za pomocą samego liniału wykreślić prostą równoległą do danego odcinka, mając dany jego środek. Dane: odcinek AB, środek S odcinka AB i punkt P nie leżący na prostej AB. Wykreślić prostą równoległą do AB przechodzącą przez punkt P. Konstrukcja: z punktu A prowadzimy półprostą przez punkt P. Na tej półprostej obieramy punkt C taki, ażeby nie leżał na odcinku AP, następnie łączymy punkt C z S, P z B oraz C z B. W przecięciu odcinków PB i CS otrzymujemy punkt M. Przez punkt A i M prowadzimy prostą, która przetnie odcinek CB w punkcie D. Przez punkty F i D prowadzimy szukaną prostą równoległą do AB.
