Lorentz Hendrik

Matematycy Odsłon: 1063

Hendrik Lorentz uczęszczał do szkoły podstawowej w Arnhem do 13 roku życia, gdy wstąpił do tamtejszej szkoły średniej. Studia na Uniwersytecie Leideńskim rozpoczął w 1870, lecz w 1872 wrócił do Arnhem, by prowadzić zajęcia wieczorowe. W tym czasie pracował również nad swoją pracą doktorską.

Lorentz zrefiniował Maxwell'owską teorię elektromagnetyczną w swojej tezie "Teoria refleksji i refrakcji światła", zaprezentowanej w 1875. W 1878 roku otrzymał posadę profesorską na Uniwersytecie w Leiden, którą kontynuował aż do roku 1912, gdy jego miejsce zajął Ehrenfest. Po utracie tegoż stanowiska, Lorentz został dyrektorem badań w Instytucie Tylera, w Haarlemie.

Zanim udowodniono istnienie elektronów, Lorentz sugerował, iż fale światła są wynikiem oscylacji ładunków elektrycznych atomu. Rozwinął też swoją matematyczną teorię elektronów, za którą otrzymał w 1902 roku Nagrode Nobla. Nagrodę tę otrzymał wspólnie z Pieterem Zeemanem, swoim studentem. Zeeman eksperymentalnie zweryfikował jego teoretyczne prace nad strukturą atomu, demonstrując efekt silnego pola magnetycznego na oscylację porównując zmianę długości fali uzyskanego światła.

Lorentz znany jest również dzięki swej pracy nad "kurczeniem" FitzGerald-Lorentz, będącym zmniejszeniem długości przedmiotu podczas ogromnych prędkości. Zmiany, które wprowadził w 1904 roku, tworzą podstawę teorii względności Einsteina. Mówią one o wzroście masy, skruceniu długości i wydłużeniu czasu, gdy ciało porusza się z prędkością bliską prędkości światła.

Lorentz był przewodniczącym pierwszej konferencji odbywającej sie w Brukselii jesienią 1911 roku. Dotyczyła ona klasycznej fizyki i teorii kwantowej, której nigdy nie zaakceptował w pełni i zawsze wyrażał nadzieje na możliwość sprowadzenia jej spowrotem do fizyki klasycznej. Otzymał wiele tytułów za jego niebywałe osiągnięcia. W 1905 roku został wybrany Członkiem Królewskiego Stowarzyszenia, które nagrodziło go Medalem Rumforda w 1908 i Medalem Copley'a w 1918.