Higman Graham
ur: 19 stycznia 1917
Graham Higman był drugim synem wielebnego Josepha Higmana. Do szkoły średniej uczęszczał w Plymouth. Natomiast jako uczelnię wyższą wybrał Balliol ponieważ tam jego starszy brat studiował chemię. Graham decydował, że będzie studiował matematykę. Opiekunem Higmana był Henry Whitehead. Za jego namową założył on oksfordzkie studenckie towarzystwo matematyczne "Invariant Society". Po omówieniu specjalnego tematu teorii grup i geometrii, Higman otrzymał MA.
Higman kontynuował studia doktorskie na Oksfordzie. Jego badania były nadzorowane przez Henry'ego Whiteheada. Jego praca dyplomowa dotyczyła grup-pierścieni. Po ukończeniu studiów Higman spędził rok na Uniwersytecie Cambridge gdzie silny wpływ na niego wywarł Philip Hall. Tam też spotkał Maxa Newmana, który zainteresował go wzajemnym oddziaływaniem między teorią grup. Także logika miała trwały wpływ na niego. Rozpoczęła się I Wojna Światowa. Higman odmówił służby wojskowej. Od 1940 do 1946 pracował w Biurze Meteorologicznym. W Lincolnshire podjął pracę, która nie wymagała jakichkolwiek zdolności matematycznych ani wiedzy, spędzał też czas w Północnej Irlandii i Gibraltarze. Pod koniec wojny Higman zdecydował się zrobić karierę akademicką. Pierwszą propozycję jaką otrzymał z Uniwersytetu Durham odrzucił, wolał pracować w Manchester z Maxem Newmanem. Od 1946 Higman był wykładowcą matematyki na Uniwersytecie Manchester. Higman i Neumann współpracowali ze sobą. Udowodnili pewną liczbę znaczących wyników. Pomimo dużej ilości zajęć, Higman był ambitny i zaczął się przykładać do stanowiska profesora. W tak wczesnym stadium kariery to posunięcie okazało się nieudane. Henry Whitehead zachęcał go aby wrócił do Oksfordu. Od 1955 pracował jako Wykładowca Matematyki na Oksfordzie. W 1958 został wybrany jako Wspaniały Wykładowca Społeczności Londynu i w tym sam roku stał się Starszym Badaczem Uczelni Oksford, Uczelni Balliol.
Higman został mianowany Profesorem Matematyki w Oksfordzie w październiku 1960 i w tym samym czasie został wybrany Wykładowcą Uczelni Magdalen Oksford. Sprawował tę funkcje aż do 1984. Higman wyjechał do Stanów Zjednoczonych gdzie był gościem na wykładach profesora George Millera na Uniwersytecie Illinois w latach 1984-1986. Higman był znany ze znakomitej pracy we wszystkich aspektach teorii grup. Podczas pracy w Biurze Meteorologicznym w 1940 miał przerwę w wydawaniu swoich publikacji. Jego prace naukowe od 1984 pokazują wpływy Henry'ego Whiteheada i w mniejszym stopniu Maxa Newmana. W 1949 Higman publikował jedne z ważniejszych w rozwoju grupy teorii fragmenty prac. Jego praca naukowa "Embedding theorems for groups" (twierdzenie dla grup) napisana wspólnie z Bernhardem Neumannem, i z Hanną Neumann, wprowadza teraz standardową budowę grupy. Higman publikował dalej ważne prace naukowe, kiedy w 1951 dał przykład skończonej grupy, która jest izomorficzna do właściwego czynnika i siebie oraz przykład skończonej generowanej bezkresnej prostej grupy. Dwie następne prace pisał wspólnie z Berhardem Neumannem "Groups as groupoids with one law" i z Kioshim Ito "On two questions of". Higman razem z Philipem Hallem, pisał inną pracę w 1956 "On the p-length of p-soluble groups and reduction theorems for Burnside's problem". Była to praca, która wprowadziła dużo ważnych pojęć ale najbardziej znaczącym wynikiem była redukcja twierdzeń dla problemu Burnside, która istotnie zmniejszała problem. Być może dla niego największym zaskoczeniem był wynik.
Jakakolwiek skończenie generowana grupa może być osadzana w skończenie przedstawianej grupie wtedy i tylko wtedy gdy jest przedstawiona rekurencyjnie
Jako wniosek do tego twierdzenia Higman udowodnił istnienie uniwersalnej skończonej grupy zawierającej każdą skończoną grupę jako podgrupa. Higman razem z Billem Booneem pisali dwie prace o algebraicznej budowie grup. W 1984 zanim odszedł z Oksfordu, pod koniec swojej pracy Higman udzielał kursów w zamkniętych grupach. Elizabeth Scott przejęła notatki z kursu i wykładów i wydała jako publikację pod wspólnym nazwiskiem Higman-Scott. Higman otrzymał dużo zaszczytów za jego znakomite prace dotyczące teorii grup. W 1962 przyznano mu Nagrodę Berwicka od Matematycznej Społeczności Londynu, a w 1974 Medal De Morgana również od tamtej społeczności. Służył Matematycznej Społeczności Londynu od 1965 do 1967. W 1958 został wybrany Wspaniałym Wykładowcą Społeczności Londynu, w 1979 otrzymał Medal Sylvestra.
