Faraday Michael
ur: 22 września 1791 w Newington - Anglia.
zm: 25 sierpnia 1867 w Londynie - Anglia
Urodził się 22 września 1791 r. jako trzecie z kolei dziecko londyńskiego kowala. Przyszły uczony nie ukończył szkoły, gdyż musiał podjąć pracę, aby pomóc w utrzymaniu rodziny. Został doskonałym introligatorem, jednak treść książek interesowała go bardziej niż ich oprawianie.
W wieku dwudziestu lat uczęszczał na wykłady słynnego brytyjskiego naukowca Humphry'a Davy'ego. Był tak zafascynowany tymi wykładami, że spisał je, oprawił i wysłał Davy'emu dołączając list, w którym prosił o posadę w laboratorium, którą rok później otrzymał. Faraday wykonywał wiele doświadczeń i mimo tego, że brakowało mu podstaw matematycznych dokonał wielu odkryć w dziedzinie elektryczności.
W 1821 r. Faraday odkrył zjawisko rotacji elektromagnetycznej. Przetworzył energię elektryczną wytworzoną przez baterie na energię mechaniczną ruchu przewodu lub magnesu. Urządzenie, które dokonuje takiej przemiany dziś zwane jest silnikiem elektrycznym.
Po 10 latach - w 1831 r. - Faraday odkrył nowe zjawisko z dziedziny elektromagnetyzmu, a mianowicie indukcję elektromagnetyczną, co dało początek elektrotechnice prądów silnych i generatorom elektrycznym. Przed odkryciem praw indukcji prąd można było otrzymywać jedynie ze stosów Volty.
Do odkrycia tego doszedł przyjmując założenie odwrotne do zjawiska odkrytego przez Ampere'a, który odkrył, że prąd elektryczny wywołuje zjawiska podobne do zjawisk magnetycznych. Faraday wnioskował, że zjawiska magnetyczne powinny wywoływać zjawiska elektryczne. Swoje próby rozpoczął używając stosu Volty. Nawinął drut na dwie drewniane cewki i obserwował, jak zachowają się względem siebie. Przez jedną z nich, połączoną ze stosem, przepływał prąd. Drugą, leżącą obok, połączył z galwanometrem i oczekiwał pojawienia się prądu także w niej. Po pewnym czasie dostrzegł, iż strzałka galwanometru drgała bardzo słabo, ale nie wtedy, gdy prąd przepływał przez pierwszą cewkę, lecz właśnie w przerwach wywoływanych wyłączaniem prądu. W dalszych doświadczeniach Faraday odkrył wpływ magnesów i elektromagnesów na cewkę, aż wreszcie udało mu się zademonstrować prąd stale płynący, wytwarzany w tarczy miedzianej, wirującej między stałymi magnesami.
W 1832 roku Faraday odkrył indukcję ziemską i opracował teoretyczne podstawy do wyjaśnienia zjawisk magnetyzmu ziemskiego oraz zjawisk indukcji elektrycznej. W 1837 roku opracował za pomocą badania indukcji elektrycznej schematy linii sił elektrycznych, które przebiegały podobnie jak linie sił magnetycznych. Przy okazji wykrył wpływ izolatorów na linie sił oraz współczynniki dielektryczne. Po tym okryciu nastąpiły kolejne, m.in. udało mu się ustalić związek między liniami sił pola magnetycznego a polaryzacją świetlną oraz znalazł związek pomiędzy zjawiskami elektrycznymi i świetlnymi, które ostatecznie opracował Maxwell.
Badania Faradaya nad prądem elektrycznym doprowadziły do uporządkowania niezbędnych pojęć i słownictwa w tej dziedzinie, w wyniku czego powstały terminy, które używamy do dziś: elektroda, elektrolit, anoda, katoda, jon, kation, anion, konduktywność itp.
