D'Ovidio Enrico

Matematycy Odsłon: 810

Enrico D'Ovidio studiował w Neapolu. Uczęszczał na wykłady Battaglini'ego i Frergola. Treści tych wykładów wzbudziły jego zainteresowanie karierą naukową. Już jako student wykazywał ogromne zdolnosci w prowadzonych samodzielnie badaniach matematycznych. Zaskakujące było to, że badania te prowadił nieukońszywszy żadnego kursu matematycznego.Napisał kilka artykółów, które zostały opublikowane w pierwszych tomach Battagliniego w nowym dzienniku Giornale di Matematiche (wydane w 1863r.) Po ukończeniu studiów został wykładowcą Algebry i Geometrii Analitycznej na Uniwersytecie w Neapolu. W 1869 roku opublikował swoją pracę na temat geometrii dla szkół. W 1872 roku Beltrami namówił go do wzięcia udziału w konkursie z Algebry i Geometrii analitycznej na uniwersytecie w Turynie. D'Ovidio nie chciał opuszczać rodzinnych stron lecz jedna postanowił wziąć udział w konkursie. D'Ovidio pracował na Uniwersytecie w Turynie przez 46 lat. W 1874 roku otrzymał tytuł profesora. Był przewodniczącym wydziału nauki w 1879-80 i rektorem w latach 1880-1885 ponownie wybrany na przewodniczącego wydziału nauki między 1893 i 1907. Karierę zakończył jako Komisarz Politechniki Turyńskiej. Jego szczególnymi zainteresowaniami były geometria euklidesowa i nieeuklidesowa. Na pomysłach przedstawionych przez Lobachevsky'ego, Bolyai'a, Riemanna i Calyey'a zbudował swoją najważniejszą pracę. Podstawy funkcji metrycznych w przestrzeniach wielowymiarowych ze stałą krzywizną. Miał 2 sławnych asystentów, Peano (1880-83) oraz Corrado Serge (1883-84). Wybudowali jedną z ważniejszych szkół geometrii w Turynie. Wiele zaszczytów przypadło D'Ovidio'owi. Został wybrany do Akademii Nauk w Turynie w 1878r. oraz do Accademia dei Lincei w 1883r. Kennedy napisał: "Dostał tytuł senatora w marcu 1905 roku, ale krążyły plotki że z powodu zamieszania jego nominacja była przypisywana jego bratu Francesco, który był filologiem, któremu właściwie przyznano tytuł kilka miesięcy później."