Cramer Gabriel

Matematycy Odsłon: 844

Był synem Jeana Isaaca Cramera (genewskiego lekarza) i Anne Malet. Szybko ukończył swoją edukację w Genewie i w 1722 roku mając zaledwie 18 lat obronił doktorat przedkładając tezy teorii dźwięku. Dwa lata później objął wspólnie z Giovannim Ludovico Calandrinim katedrę matematyki Academie de Clavin w Genewie. Wykładał geometrię i mechanikę.W 1727 roku wyruszył w dwuletnią podróż. Odwiedził najważniejszych matematyków w wielu różnych miastach i krajach Europy. Pięć miesięcy udał się do Anglii, gdzie spotkał Halleya de Moivre?a, Calirauta i innych. Nawiązane znajomości znacznie wpłynęły na jego dalszą karierę,ponieważ był podziwiany i doceniany przez wszystkich spotkanych matematyków. Korespondował z nimi przez całe życie. W 1729 roku powrócił do Genewy. Napisał pracę na temat ogłoszony przez Akademię w Paryżu na rok 1930:?Quelle est la cause de la figure elliptiqve des planetes et de la mobilite de leur aphelies?? W 1734 Calandrinim objął katedrę filozofii, a Cramer został jedynym na stanowisku matematyka. Poza nauczaniem i prowadzeniem korespondencji Cramer pisał artykuły cieszące się dużym zainteresowaniem. Obejmowały one różnorodną problematykę: począwszy od geometrii poprzez historię filozofii po datę Wielkanocy. Napisał też o przydatności probabilistyki w prawie by zademonstrować wyższość zeznań dwóch lub trzech niezależnych świadków jednego świadka. W swoich pracach nie ograniczał się tylko do spraw akademickich, ponieważ interesował się także lokalnym rządem i od roku 1734 służył jako konsul, pnąc się w hierarchii coraz wyżej. Ta praca wykorzystywała jego szeroką wiedzę matematyczną i ogólno naukową. Rozumiał kwestie związane z artylerią, fortyfikacją, rekonstrukcją budynków.

W 1747 roku wyjechał w drugą zagraniczną podróż, ale tym razem odwiedził tylko Paryż, gdzie odnowił swą przyjaźń z Fontenellem i spotkał d?Alemberta. W 1745 roku Cramer opublikował swoją korespondencję z Johanem Bernoullim i Leibnitzem.Najważniejsze dzieło Carmera to:?Introduction a l?analyse des lignes coubres algebraigue? wzorowane na rozprawie Nawtona o krzywych sześciennych. Po wstępie w którym zdefiniowane są rodzaje krzywych i przedstawione techniki rysowania, Cramer przechodzi do rozdziału w którym bada przekształcenia upraszczające krzywe. W tzrecim rozdziale klasyfikuje krzywe i pisze o sławnym dziś prawie Cramera. Pomysły Cramera zawrte w powyższym dziele: 1.Po dodaniu ilości stałych niewiadomych n-tego stopnia jako Cramer dedukuje, że rówanie n-tego stopnia może zostać poprowadzone przez 5punktów. Biorąc n=5 podaje on przykład znajdowania pięciu stałych powodujących, że rówanie drugiego stopnia przechodzi przez pięć punktów. To prowadzi do pięciu niewiadomych i Cramer osyła czytelnika do dodatku podającego sposoby Cramera rozwiązywania takich równań. 2.Paradoks Cramera. Opisuje twierdzenie Maclaurina, które mówi że równanie stopnia n-tego przecina równanie stopnia m w n*m punktach. Gdy weźmiemy n=m=3 oznacza to, że dwa sześciany przecinają się w dziewięciu punktach. Ze wzoru gdzie n=3 otrzymujemy 9, wiec sześcian jest jedynie wyznaczony przez 9 punktów. To według Cramera jest paradoksem, ale jego próby wyjaśnienia tego problemu są niepoprawne.Cramer zawsze cieszył się dobrym zdrowiem, lecz przepracowanie połączone z upadkiem z wozu przyniosły mu nagłe osłabienie. Spędził dwa miesiące leżąc w łóżku. Lekarz zalecił mu odpoczynek na południu Francji, by zregenerować siły. Cramer opuścił Genewę 21 grudnia 1751 roku i zmarł w czasie podróży dwa tygodnie później.