Chapman Sydney
ur: 29 stycznia 1888 w Manchester - Anglia
zm: 16 czerwca 1970 w Boulder, Colorado - USA
Matką Sydney'a Chapmana była Sarah Gray,. Ojciec, Joseph Chapman, był głównym kasjerem w przedsiębiorstwie produkującym tekstylia "Rylands" w Manchesterze. Sydney był ich drugim synem i był rygorystycznie wychowywany przez nonkonformistycznych rodziców. Do 14 roku życia uczęszczał do Green Lane-school w Patricroft. Była to dobra szkoła, w której uczył się łaciny i zapoznawał się z niektórymi przedmiotami ścisłymi, takimi jak chemia czy fizjologia.
Po tym jak Sydney opuścił szkołę, Joseph, jego ojciec zabrał go do przyjaciela rodziny, inżyniera, po to, aby Sydney mógł uczyć się w jego zakładzie produkcyjnym. Przyjaciel doradził ,aby Sydney podjął studia przez najbliższe dwa lata w technicznej szkole, zanim podejmie się praktyki. Idąc za radą, Chapman wstępuje do Royal Technical Institute w Salford(obecnie: University of Salford).
Nadal zamierzał pracować w zakładzie przemysłowym, ale miał tak dobre wyniki w instytucie, że jego prowadzący zachęcił go do przystąpienia do egzaminu na uczelnie w Lancashire. Ponownie miał szczęcie, że miał uczyć się przedmiotów ścisłych, ponieważ miał szczególnie dobrego nauczyciela chemii, choć pozostałe przedmioty były na bardzo niskim poziomie. Po dwóch latach spędzonych w instytucie przystąpił do egzaminu o stypendium Manchester University i zajął piętnaste miejsce, ostatnie z miejsc nagradzanych stypendiami.
Później mawiał: Czasami się zastanawiam, co by się stało gdybym zajął jedno miejsce niżej. W 1904, w wieku 16 lat, Sydney wstępuje na Uniwersytet w Manchesterze i tam studiuje inżynierie na wydziale kierowanym przez Osborne'a Reynolds'a. Matematyki był uczony przez Lamba, profesora matematyki i J.E.Littlewood'a , który przyszedł z Cambridge w ciągu ostatniego roku studiów Chapmana w Manchesterze.
Ukończył naukę ze stopniem inżyniera, jednak tak polubił matematykę, że postanowił zostać uczelni na kolejny rok po to, aby zdobyć stopień matematyka. Za namową Lamba, Chapman starał się o przyjęcie na Trinity College, Cambridge i udało mu się dostać na Trinity College w 1908. Cambridge wzbudziło jego zainteresowanie, bardziej niż cokolwiek dotąd: Piękno tego miejsca i jego dziewicze otoczenie wpływało rewelacyjnie na jego samopoczucie, pomimo że z powodu pochodzenia czuł się tam obco.
Później mówił, że czuł się tak, jakby po raz pierwszy rozpoczynał życie w Cambridge. Postępy Chapmana były tak nadzwyczajne, że mógł rozpocząć badania w momencie, gdy wciąż był studentem, kiedy nie zdobył jeszcze stopnia BA(=stopień naukowy), ale nie był pewny, czy ma iść w kierunku matematyki teoretycznej czy stosowanej. Jego pierwsze badania były na temat szeregów i napisał dwie prace na ten temat, jedna z nich była pisana wspólnie z Hardim.
Jednak Larmor zasugerował mu, aby spojrzał na problemy kinetycznej teorii gazów i pomimo tego, że Chapman był niezbyt zadowolony z matematyki stosowanej, której nauczał go Lamb, jego zainteresowanie wkrótce obróciło się w tym kierunku. Po ukończeniu przez Chapmana Cambridge w 1910, astronom Frank Dyson zaoferował mu stanowisko starszego asystenta w obserwatorium w Greenwich. Zgodził się i kontynuował tam pracę aż do wybuchu I wojny światowej.
Na początku nadzorował instalacje nowych przyrządów do mierzenia magnetyzmu, ale był zawiedziony odkryciem, że naukowcy interesują się tylko zbieraniem danych i nie usiłują ich prawdziwie interpretować. Chcąc przeciwstawić się takiej tendencji, Chapman zaczął analizę danych odnośnie tego, w jaki sposób Słońce i Księżyc wpływają na ziemskie zjawiska. Za swoją prace otrzymał pierwszą nagrodę Smith'a w 1913 i był zainteresowany, aby pod tym kątem rozpocząć prace i kontynuować je do końca swego życia.
Chapman jednak nie był całkowicie szczęśliwy tym, że zajmował się astronomią: ... nie czuł, że był dobrym obserwatorem i nie chciał, aby wszystkie inne zainteresowania podporządkowane były astronomii; w szczególności chciał zakończyć rozpoczętą pracę o kinetycznej teorii gazów. Również nie był zachwycony perspektywą administracyjnej pracy, która mogła spaść na niego w Greenwich.
Opuścił obserwatorium w Greenwich i powrócił do Cambridge jako wykładowca w 1914, ze zmniejszoną pensją. Ze względu na swoje przekonania, wynikające z jego religii, był pacyfistą, przez co był zwolniony ze służby wojskowej i pozostał w Cambridge. W 1916 został poproszony o powrót do pracy w obserwatorium w Greenwich, gdzie pozostał do grudnia 1918. Później, po zakończeniu wojny wrócił do Cambridge, jednak czuł się tam bardzo nieszczęśliwy i niemile widziany z powodu swoich pacyfistycznych poglądów i w konsekwencji cierpiał na depresje przez kilka lat.
Pomimo depresji badania Chapmana nie ucierpiały. Podczas wojny, między 1915 a 1917 zakończył cykl ważnych referatów o termalnej dyfuzji i podstawowych zasadach dynamiki gazów. Rozwinął systematyczne przybliżenia do sformułowań Maxwella - Boltzmanna dla prędkości rozdziałów funkcji na oddziałujące na siebie części. Miedzy 1913 a 1919 opublikował inny ważny cykl referatów, tym razem o ziemskim magnetyzmie. W 1919 objął katedrę w Manchesterze.
W 1922 ożenił się z Katharine Nora Steinthal, która pochodziła z Manchesteru, mieli jedną córkę i trzech synów. Kontynuował karierę i wkrótce objął stanowisko matematyka na Imperial College w Londynie w 1924. Na długo przed rozpoczęciem II wojny światowej Chapman dostrzegał niebezpieczeństwo dojścia do władzy nazistów w Niemczech. Jego pacyfistyczne poglądy uległy zmianie( poprzez znaczny wpływ Hitlera), tak więc do rozpoczęcia II wojny światowej był on gotów do podjęcia służby w czasie wojny i pracował nad wojskowymi operacjami, pracując nad zapłonami bomb.
W 1945, po zakończeniu II wojny światowej, powrócił na stanowisko w Londynie, ale był teraz mniej szczęśliwy niż wcześniej, więc w 1946 ochoczo przyjął propozycję objęcia katedry na Oxfordzie(Sedleian Chair of Natural Philosophy), równocześnie będąc nauczycielem akademickim i członkiem kolegium Queen's College. Kolejne lata okazały się być ostatnim owocnym okresem w jego naukowej karierze.
Zrezygnował ze swojej pozycji na Oxfordzie w 1953, zamiast doczekać przejścia na emeryturę w wieku 65 lat, i zaczął podróżować. Odwiedził wiele miejsc na całym świecie. W szczególności przyjął stanowisko badacza na Alasce w 1953 i w dodatku przyjął podobne stanowisko w Obserwatorium High Altitude w Boulder, w Kolorado dwa lata później. Odwiedził także inne miejsca, między innymi Michigan i Minnesota w USA, Stambuł, Ibadan, Kair, Pragę, Tokio i Rosję.
Głównym obszarem badań Chapmana było pole magnetyczne Ziemi i za prace na ten temat został wybrany do Royal Society w 1919 oraz nagrodzony medalem Society's Copley w 1966: ... w uznaniu dla Jego teoretyczny wkład o ziemskim i interplanetarnym magnetyzmie, jonosferze i zorzy polarnej. Rozpoczął pracę o geomagnetyzmie w 1913 i między 1913 a 1915 opublikował trzy prace na ten temat.
Zawierają one interpretacje magnetycznych zmian, opracowanych za pomocą teorii dynamo, kierowanej pływowym strumieniem w jonosferze, co wynika z wpływu Słońca i Księżyca. W 1919 przedstawił swoją pierwszą teorię, która próbowała wyjaśnić magnetyczne burze, ale wkrótce odkrył, że oparł ją na błędnych przesłankach. Otrzymał nagrodę Adamsa w 1928 za esej o geomagnetyzmie. Inna praca, która powstała w mniej więcej tym samym czasie, napisana była w oparciu o podjętą współpracę z Milnem.
Między 1928 a 1932 Chapman powrócił do pracy nad dynamiką gazów, rozwijając metody, które wykorzystywał wcześniej. Podjął również ważne badania nad plazmą. W 1931 wygłosił wykład w the Royal Society Bakerian, który był klasycznym wykładem, w którym przedstawiał ( obecnie standardową) teorie warstw, dotyczącą najniższej warstwy jonosfery. W 1957 został wybrany na przewodniczącego the Special Commission of the International Geophysical Year.
Faktycznie odegrał on główną rolę w zapoczątkowywaniu i prowadzeniu the International Geophysical Year, który był największą międzynarodową organizacją dwudziestego wieku, opartą na współpracy geofizyków. Chapman zapytany na krótko przed śmiercią o to, którą pracę, podjętą po odejściu na emeryturę, uważa za najbardziej interesującą, odpowiedział, że była to praca o termalnej dyfuzji wysoko jonizowanych gazów, praca o burzach magnetycznych i praca o braku stabilności wzdłuż magnetycznych neutralnych linii.
O jego stylu prowadzenia wykładów: Jego styl prowadzenia wykładów był zwykle przeciętny(...). Zatem kiedy pierwszy raz usłyszałem wykład Chapmana w British Association w 1931, byłem na początku rozczarowany; później tez nie doceniałem jego pełnych istotnych informacji wykładów. W jego sposobie ekspresji była zawarta prosta bezpośredniość, jednak często głęboko ukryta.
Opis jego osoby: Ci, którzy znali Chapmana mogą zaświadczyć o jego życzliwości, wytrwałości, prostocie i prawości. Jego zapał był doceniony przez kolejne pokolenia studentów i młodszych kolegów, w trudnych chwilach każdy mógł zawsze zwrócić się do niego o radę.
Opis jego charakteru i zainteresowań: Łagodne usposobienie Chapmana było zawoalowane silną wolą i wielką determinacją; jego gust i przyzwyczajenia były proste. Był zapalonym rowerzystą, pływakiem i piechurem, oraz jednym i drugim podczas wizyt na zagranicznych uczelniach czy na międzynarodowych konferencjach, jednak jaka by nie była różnorodność dostępnych form transportu, Chapman mógł zawsze przyjechać na rowerze. W ten sposób w 1939 pojechał z Montrealu do Waszyngtonu, aby wziąć udział w spotkaniu International Geophysical Union.
