Stiekłow Władimir Andriejewicz
ur: 9 stycznia 1864 w Niżnym Nowogrodzie -
zm: 30 maja 1926 we wśi Gaspra na Krymie
Nieczęsto zdarza się, że uczony-matematyk łączy tendencję do nadawania swoim badaniom wysokiego stopnia ścisłości i ogólności z jednoczesnym zamiarem spożytkowania tych badań dla celów innej gałęzi wiedzy. Do takich wyjątków należy postać matematyka i mechanika.
W.A. Stiekłowa. Stiekłow urodził się 28 grudnia 1863 roku w Niżnym Nowogrodzie. W roku 1887 ukończył uniwersytet w Charkowie. Jego nauczycielem był tam A.M. Lapunow. Zainteresowanie Lapunowa teorią szeregów trygonometrycznych miało niewątpliwie wpływ na twórczość matematyczną Stiekłowa.
W latach 1889 - 1906 Stiekłow pracuje w Katedrze Mechaniki uniwersytetu w Charkowie, którego profesorem zostaje w roku 1896. Przez prawie cały ten okres wykłada też mechanikę teoretyczną w Charkowskim Instytucie Technologicznym. Z tego okresu datuje się jego praca doktorska pt. "Ogólne metody rozwiązywania podstawowych zagadnień fizyki matematycznej" (wydana w roku 1901) określająca wyraźnie kierunki zainteresowań uczonego. Od roku 1896 do śmierci (30 maja 1926) pracuje Stiekłow na Uniwersytecie Petersburskim, gdzie poza pracą naukową prowadzi ożywioną działalność społeczną i organizacyjną. Dotyczy to zwłaszcza okresu po rewolucji. Jego inicjatywie zawdzięczać należy powstanie w roku 1921 Instytutu Fizyko-Matematycznego Akademii Nauk ZSRR. Zainteresowania naukowe Stiekłowa dotyczą w pierwszym rzędzie zastosowań metod matematycznych do zagadnień przyrodoznawstwa, głównie metod matematycznych fizyki. Stiekłow - adept petersburskiej szkoły matematycznej i wierny uczeń Lapunowa - wymaga od metod matematycznych fizyki tej samej jasności i ścisłości, której wymaga się od tzw. matematyki czystej. Nic więc dziwnego, że wśród wyników naukowych, które uzyskał mechanik Stiekłow, są takie, które zapewniły mu miejsce w gronie wybitnych matematyków. Wśród nich należy wymienić wprowadzenie i wykorzystanie po raz pierwszy przez Stiekłowa pojęcia zamkniętości układu ortogonalnego, jednego z podstawowych pojęć teorii funkcji. Jemu też zawdzięczać należy wprowadzenie specjalnej metody "wygładzania" funkcji, polegającej na zastąpieniu danej funkcji funkcją otrzymaną jako średnia całkowa. Metoda ta rozwinęła się w badaniach innych matematyków i w literaturze matematycznej funkcje "wygładzone" znane są pod nazwą funkcji Stiekłowa. Stiekłow jest też autorem wielu prac z analizy matematycznej, z których najcenniejsze dotyczą teorii mechanicznych kwadratur.
Wybitne osiągnięcia naukowe Stiekłowa w matematyce i głównie w mechanice znalazły uznanie w formie przyjęcia Stiekłowa w roku 1912 w poczet członków rzeczywistych Akademii Nauk (od r. 1902 Stiekłow był jej członkiem korespondentem), której wiceprezesem - już jako Akademii Nauk ZSRR - był w latach 1919 - 1926. O tym, że mimo wielostronności zainteresowań Stiekłow był przede wszystkim wybitnym matematykiem, świadczy nadanie Instytutowi Matematycznemu Akademii Nauk ZSRR (powstał w wyniku podziału Instytutu Fizyki i Matematyki) jego imienia.
