Perkal Julian

Matematycy Odsłon: 897

Urodził się 24 kwietnia 1913 w Łodzi w rodzinie Beniamina, inżyniera mechanika, i Edwardy z Wierzbickich. Naukę szkolną rozpoczął w Gimnazjum ks. Skorupki w Łodzi. W 1924, po przeniesieniu się rodziny do gospodarstwa rolnego w Brzezinie, rozpoczął naukę w Gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej w Sieradzu. Tam też w 1932 uzyskał świadectwo dojrzałości. W latach 1932-1937 studiował na Uniwersytecie Warszawskim. W 1937 napisał pracę magisterską O zbiorach wypukłych w przestrzeni euklidesowej n-wymiarowej u Borsuka . Do 1939 pracował w prywatnym biurze mierniczym inżyniera E. Helfenbauma w Warszawie. Po kapitulacji Warszawy znalazł się w obozie jenieckim, skąd uciekł i przedostał się na stronę radziecką. Tam pracował najpierw w rejonie Kolna jako nauczyciel - w Woszkach (1940), a potem w Lachowie. Następnie został przeniesiony do rejonu budzanowskiego w obwodzie tarnopolskim; był tam początkowo mierniczym, a później nauczycielem i inspektorem metodycznym matematyki. W latach 1939-1941 ewakuował się coraz dalej na wschód. Zawędrował razem z żoną do kołchozu w andiżyńskim, najpierw jako robotnik, potem jako mierniczy. Od maja 1942 pracował jako mierniczy w woroszyłowskim. Jego rodzice zostali w 1940 wysiedleni do getta w Sieradzu, a w 1943 zamordowani. W 1944 zorganizował w obwodzie woroszyńskim Związek Patriotów Polskich i czynnie uczestniczył w jego działalności. W 1946 wrócił do Polski i zamieszkał we Wrocławiu. Podjął pracę na Uniwersytecie Wrocławskim, najpierw jako starszy asystent Katedry Matematyki Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii uniwersytetu i politechniki we Wrocławiu. W 1950 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Uwagi o oznaczaniu objętości pni drzewnych ("Prace Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego", s. B, 31/1950). W latach 1951-1953 pracował w Wyższej Szkole Rolniczej jako zastępca profesora i kierował Katedrą Statystyki Matematycznej. W 1953 powrócił na Uniwersytet Wrocławski w charakterze samodzielnego pracownika naukowego na stanowisko zastępcy profesora przy Katedrze Zastosowań Matematyki. W 1955 został mianowany docentem. W 1957 uzyskał stopień naukowy doktora nauk matematycznych (odpowiadający ówcześnie habilitacji) na podstawie pracy O zbiorach punktów materialnych i abstrakcyjnych w badaniach przyrodniczych ("Sprawozdanie Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego" 12/1957, dodatek s. 1-14). W tym też roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Od 1960 do końca życia był kierownikiem Katedry Zastosowań Matematyki na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii, a w latach 1956-1958 - dziekanem tego wydziału. Równocześnie od 1949 pracował w tworzącym się Instytucie Matematycznym PAN (początkowo Państwowy Instytut Matematyczny); w latach 1960-1965 jako kierownik działu zastosowań przyrodniczych, gospodarczych i technicznych. Był także organizatorem i kuratorem Zakładu Statystyki i Metod Matematycznych Akademii Nauk Wydziału Fizycznego w Warszawie. Był inicjatorem i organizatorem Polskiego Towarzystwa Biometrycznego; w latach 1961-1964 jego pierwszym prezesem. Redagował założone przez siebie czasopismo "Listy biometryczne". Był autorem 91 prac. Większość z nich dotyczyła problemów matematyki stosowanej w różnych dziedzinach biologii (antropologii, botanice, zoologii, metodyce, leśnictwie, rolnictwie i gospodarce). Najwięcej prac poświęcił metodom taksnonomicznym, dendrometrii i antropologii. Inne prace dotyczyły opracowania longimetru do wyznaczania krzywych empirycznych, cybernetycznych modeli medycznych przy rozwiązywaniu zagadnień diagnozy i terapii. Podsumowanie kierunków jego badań stanowi monografia Matematyka dla przyrodników i rolników (Warszawa, 1958-63; cz. 1-3). Należał do wielu towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych. W 1962 przebywał przez pół roku na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Zmarł 17 września 1965 we Wrocławiu.