Hermite Charles
ur: 24 grudnia 1822 w Dieuze - Francja
zm: 14 stycznia 1901 w Paryżu - Francja
Ojcem Karola Hermite był Ferdynand Hermite, zaś matką Madeleine Lallemand. Ferdynand był inżynierem i pracował w kopalni soli w Dieuse.Razem z żoną prowadził także sklep z tekstyliami.Karol był szósty spośród siedmiorga rodzeństwa. Kiedy skończył siedem lat jego rodzice przenieśli sie z Dieuse do Nancy, gdzie nadal prowadzili swój biznes. Edukacja nie była na pierwszym miejscu dla rodziców Karola, jednakże dostarczyli swoim dzieciom dobre wykształcenie.
Karol posiadał wrodzoną wadę stopy, co spowodowało trudności w chodzeniu. Było jasne, że spowoduje to problemy w osiągnięciu kariery. Jednakże posiadał radosne usposobienie i zawsze nosił uśmiech na twarzy. Karol uczęszczał do College de Nancy. Następnie wyjechał do Paryża, gdzie uczęszczał do College Henri. W latach 1840 - 1841 studiował w College Louis ? le ? Grand. Właściwej nauki matematyki dostarczył mu Louis Richard.
Karol wykazywał nadzwyczajną zdolność badania. Pociągał go problem rozwiązywania równań algebraicznych. Usiłował pokazać, że równanie piątego stopnia nie może być rozwiązywane w radykałach. Pragnął dostać się na studia na Politechnikę w Ecole. Pobierał nauki w Catalan w 1841 ? 1842 r, co umożliwiło mu pomyślnie przejść egzaminy. Udało mu się osiągnąć zaszczytne ósme miejsce wśród 60 przyjętych.
Po roku na Politechnice w Ecole Karolowi odmówiono prawa do kontynuacji studiów z powodu jego kalectwa. Była to wyrażnie nieuczciwa decyzja, dlatego powołano specjalistów, aby walczyli o prawo dalszej nauki dla Karola. Decyzja została odwołana, jednakże zostały munarzucone ścisłe warunki. Hermite uznał, że te warunki są niezadowalające i zdecydował, że nie ukończy studiów w Ecole. Karol zaprzyjażnił się z ważnymi matematykami i często odwiedzał Josepha Bertranda. Miało to duże znaczenie w jego życiu osobistym, gdyż poślubił siostrę Josepha. Pomimo braku elitarnego wykształcenia jego nazwisko zaczęło zaliczać się do wiodących w świecie w dziedzinie matematyki.
Z listów, które pisał do Jacobi wynika, że Hermite odkrył, iż zróżnicowane równania da się zastąpić przez funkcję theta i studiował je używając szeregu Fouriera. Znalazł ogólne rozwiązania równań jeśli chodzi o funkcję theta. Hermite nadal mógł być studentem bez tytułu, prawdopodobnie dlatego, że jego pomysły od około 1843 r. zaowocowały twierdzeniem znanym ówcześnie jako twierdzenie Liouville. Po pięciu latach intensywnej pracy przyznano mu tytuł rektora i egzaminatora na Politechnice w Ecole. Hermite prowadził także wykłady z teorii liczb i algebry, wielomianów oraz funkcji eliptycznych.
W 1848 r. udowodnił, że podwójne funkcje cykliczne mogą być reprezentowane przez ilorazy okresowych funkcji całkowitych. W 1849 r. ten fakt został wykorzystany przez Sciences des Academie, którzy zastosowali techniki Cauchy?ego do podwójnych funkcji cyklicznych. Twierdzenie Sturm i Cauchy oparte na tym fakcie było poprawne, lecz jego opublikowanie uniemożliwiał spór o pierwszeństwo z Liouville. Innym tematem, w którym Hermite kontynuował pracę i prowadził ważne wykłady była teoria form kwadratowych. To zmobilizowało go , by studiować niezmienna teorię. Odkrył, że prawo wzajemności wiąże się z dwójkowymi formami. Poprzez takie rozumienie form kwadratowych i niezmiennej teorii stworzył teorię transformacji w 1855 r. Ukazał przez to związki pomiędzy teorią liczb, funkcjami theta i transformacjami funkcji abelian.
14 czerwca 1856 r. Hermite został wybrany do Sciences des Academie, jednakże pomimo tego osiągnięcia, rok 1856 był rokiem nieurodzajnym dla Karola, gdyż zachorował na ospę. Cauchy wraz z jego silnm religijnym przekonaniem pomógł Hermite przejść chorobę. Pod jego wpływem Hermite przeszdł na religię rzymsko - katolicką. Kolejne osiągnięcie, które przyniosło sławę Hermite dotyczy równań algebraicznych. W 1858 r. Karol pokazał, że równanie algebraiczne piątego stopnia może zostać rozwiązane przy użyciu funkcji eliptycznych. Swoje odkrycie zastosował do teorii liczb. Szczególnie sklasyfikował relacje numeru form kwadratowych.
W 1862 r. Hermite został zaproszony na konferencję na Politechnice w Ecole, gdzie powierzono mu specjalnie utworzone dla niego stanowisko. Po roku został egzaminatorem. W 1869 r. został profesorem analizy, zarówno w Ecole jak i w Sorbonne. Hermite zrzekł się pozycji w Ecole w 1876 r, ale kontynuował pracę w Sorbonne aż do 1897 r. W 1890 r. Hermite coraz mniej interesował się odkryciami dokonanymi przez matematyków następnego pokolenia. W 1873 r. Hermite opublikował pierwszy dowód, że liczba e jest transcendentalnym numerem. Jest to kolejnym powodem, dla którego Hermite stał się sławny. Korzystając z jego metody w 1882 r. Lindemann założył, że liczba pi też jest transcendentalna. Wiele lat ciężkiej pracy zaowocowało powstaniem pewnej liczby matematycznych bytów, które noszą jego nazwisko: wielomiany Hermite, zróżnicowane równanie Hermite, formułka Hermite interpolacji i macierzy Hermitian.
Hermite wyspecjalizował się jedynie w kilku dziedzinach matematyki, gdyż wydawały mu się one bardziej interesujące od innych. Hadamard w przeciwieństwie do swego nauczyciela Hermite pracował we wszystkich dziedzinach matematyki. Rozmawiał o niechęci Hermite do geometrii. Wielką miłością Hermite była analiza. Miał także wielki szacunek do Weierstrassa. Uważał go za mistrza. Najlepiej znanym studentem Hermite jest Poincare. Sugerował, że metody pracy Hermite nie podlegają prawom logiki. Hadamard miał ogromny szacunek dla Hermite jako nauczyciela. W swej wypowiedzi podkreśla jego entuzjazm do nauki, co wywierwło ogromny wpływ na jego odbiorców. Hermite prowadził spokojne życie z rodziną. Ciągle oddany swojej wiedzy i nauczaniu matematyki.
