1603
Cataldi znajduje szóstą i siódmą liczbę doskonałą, 216(217 - 1)=8589869056 i 218(219 - 1) = 137438691328.
1603
W Rzymie powstaje Narodowa Akademia Umiejętności (ACCADEMIA NAZIONALE DEI LINCEI).
1606
Snell podejmuje pierwsze próby zmierzenia łuku południka na powierzchni Ziemi, w związku z czym określa jej wielkość. Wydaje Hypomnemata mathematica (Matematyczne Memorandum), będące łacińskim tłumaczeniem pracy z zakresu mechaniki, autorstwa Stevina.
1609
Kepler publikuje dzieło Astronomia nova (Nowa astronomia). Praca zawiera pierwsze i drugie prawo o orbitach eliptycznych, udowodnione tylko dla planety Mars.
1610
Galileusz publikuje dzieło Sidereus Nuncius (Gwiezdny posłaniec).Opisuje w nim odkrycia astronomiczne, których dokonał na podstawie obserwacji prowadzonych przy użyciu teleskopu. Harriot również prowadzi obserwacje księżyców Jowisza, ale nie publikuje swojej pracy.
1612
Bachet publikuje pracę o matematycznych łamigłówkach i sztuczkach, które będą stanowiły bazę dla niemal wszystkich późniejszych książek dotyczących rozrywek matematycznych. Jest autorem metody konstruowania magicznych kwadratów.
1613
Cataldi wydaje Trattato del modo brevissimo di trovar la radice quadra delli numeri In, w którym znajduje pierwiastki kwadratowe używając ułamków okresowych.
1614
Napier publikuje swoją pracę o logarytmach: Mirifici logarithmorum canonis descriptio (Opis przedziwnej tablicy logarytmów).
1615
Kepler publikuje Nova stereometria doliorum vinarorum (Stereometria beczki), badania dotyczące pojemności beczek, obszarów powierzchni oraz krzywych stożkowych. Idea zrodziła się po raz pierwszy na jego własnym przyjęciu weselnym w 1613 roku. Jego metody stanowiły jedne ze wczesnych zastosowań rachunku różniczkowego i całkowego.
1615
Mersenne zachęca matematyków do zbadania cykloidy.
1617
Snell publikuje technikę triangulacji trygonometrycznej, która przyczynia się do zwiększenia dokładności pomiarów kartograficznych.
1617
Briggs publikuje Logarithmorum chilias prima (Pierwszy tysiąc logarytmów), który wprowadza logarytmy o podstawie 10.
1617
Napier konstruuje tzw. Kostki Napiera, składające się z ponumerowanych pałeczek, pełniące rolę mechanicznego kalkulatora. Wyjaśnia ich funkcję w Radiologii wydanej w ostatnim roku życia autora.
1620
Bürgi publikuje Arithmetische und geometrische progress-tabulen (Arytmetyczne i geometryczne tablice postępów), dotyczące logarytmów, które odkrył niezależnie od Napiera.
1620
Guldin sformułował Twierdzenie o środku ciężkości, znane już wtedy Pappusowi.
1621
Bachet publikuje łacińskie tłumaczenie greckiego tekstu Arytmetyki Diofantosa.
1623
Schickard konstruuje "zegar mechaniczny", drewnianą maszynę liczącą, która dodaje, odejmuje, jest pomocna w mnożeniu i dzieleniu. Napisał do Keplera sugerując użycie środków mechanicznych do obliczania efemerydów.
1624
Briggs publikuje Arithmetica logarithmica (Arytmetykę logarytmów), w której wprowadza określenia: "mantysa" i "cecha". Podaje tam logarytmy liczb naturalnych od 1 do 20 000 oraz od 90 000 do 100 000 obliczone do 14 miejsca dziesiętnego, jak również tablice funkcji sinus do 15 miejsca dziesiętnego, tangens i secans do 10 miejsca dziesiętnego.
1635
Wychodzi drukiem w Wilnie anonimowa praca "Arithmetica practica in usum studiosae juventutis Academiae et Universitatis Vilnensis Societatis Jesu. Arytmetykę tę przypisuje biograf jezuicki J. Brown Krygierowi i słusznie zresztą, gdyz był on wówczas jedynym wykładowcą matematyki na Akademii Wileńskiej, a rónocześnie jedynym najbardziej zainteresowanym w opaniowniu wykładanej wiedzy przez uczniów.
1640
Jan Toński drukuje swoją "Arithmetica vulgaris" ["Arytmetyka powzechna"] Arytmetyka ta obejmuje działania na liczbach całkowitych i ułamkowych, a nawet dziesietnych.
1652
Jan Brożek wydaje "Apologia pro Aristotele et Euclide" ["Obrona Arystotelesa i Euklidesa"] - jest to polemika nad Euklidesem i Arystotelesem. autor przeprowadza badania nad wielokatami gwiaździstymi, zwalcza błędne tezy farncuskiego matematyka Ramusa.
1660
De Sluze omawia spirale, punkty przegięcia oraz odkrycia geometrycznych znaczeń w jego pracy. Studjuje i bada krzywe które Pascal nazwał "pearl of Sluze".
1660
Hooke odkrywa prawo elastyczności - które nazywane jest prawem Hooka.
1660
Vivani mierzy szybkość dzwięku. Ustala styczną do cyklojdy.
1661
Van Schooten publikuje drugi i ostateczny tom "Geometria a Renato Des Cartes". Praca ta zakłada geometrię analityczną jako głowny temat matematyki. Książka ta zawiera również dodatki trzech jego uczniów: de Witt, Hudde, i Heuraet.
1662
Zostaje ufundowane Londyńskie Towarzystwo Królewskie "The Royal Society of London, Brouncker staje się jego pierwszym prezesem.
1662
Graunt i Petty publikują "Natural and Political Observations made upon the Bills of Mortality" ["Polityczne obserwacje stworzone na rachunkach śmiertelności"]. To jest jedna z pierwszych książek statystycznych.
1663
Newton odkrywa "dwumian" (Dwumian Newtona) i zaczyna pracę nad rachumkiem różniczkowym.
1700
Gottfried Wilhelm Leibniz wyjaśnia, że każda liczba naturalna (większa od 1) może służyć za podstawę do zapisu liczb w systemie pozycyjnym, a szczególnie użyteczny wydaje się być pozycyjny system liczenia o podstawie 2 (składający się jedynie z dwóch cyfr: 0 i 1). To właśnie system binarny stanie się w przyszłości podstawą komputerowej techniki cyfrowej.
1702
David Gregory publikuje Astronomiae physicae et geometricae elementa która jest popularnym tłumaczeniem teorii Newtona.
1703
W pracy Andrzeja Stanisława Buchowskiego (profesora matematyki w Akademii Krakowskiej) pt. "Gloria Domini..." zamieszczono plan Krakowa i plan niedawno ukończonego kościoła św. Anny.
1704
Newton ogłasza dzieło "De quadratura curvarum", napisane w 1676 r. Jest to pierwsza opublikowana wersją rachunku różniczkowego i całkowego Newtona, chociaż Newton wspominał już o nim wcześniej w "Principiach" (1687).
1704
Newton ogłasza "Wyliczenie krzywych stopnia trzeciego", pierwsze dzieło poświęcone w całości krzywym wyższego rzędu w algebrze, napisane ok. 1676 r.
1706
Grecka litera pi po raz pierwszy zostaje użyta na oznaczenie stosunku długości okręgu do długości jego średnicy.
1706
Jones wprowadza grecka literą "pi" by przedstawić stosunek obwodu koła do jego srednicy, w swoim dziele "Synopsis palmariorum matheseos" ["Nowe wprowadzenie do matematyki"].
1707
Urodził się matematyk szwajcarski Leonhard Euler, jeden z najbardziej płodnych i wszechstronnych autorów w dziejach matematyki (z. 1783). Za życia opublikuje 560 książek i artykułów naukowych (po jego śmierci ukaże się ich jeszcze kilkaset) Przyczyni się do rozwoju niemal wszystkich znanych ówcześnie dziedzin matematyki jak też astronomii, hydrauliki, artylerii, budowy okrętów i optyki. Wiele wprowadzonych przez niego oznaczeń matematycznych jest używanych do dziś.
1707
Newton publikuje "Arithmetica universalis" ["Arytmetyka uniwerslalna"] w której zawarł swoje osiągnięcia z dziedziny algebry.
1707
De Miore używa funkcji trygonometrycznych do reprezentowania zbioru liczb postaci "r(cos z + i sin x)".
1708
La Hire oblicza długość fali bicia serca.
1710
Arbuthnot publikuje w Royal Society ważny dokumnt satatystyczny, w którym dyskutuje na temat drobnego nadmiaru męskich urodzeń nad urodzeniem płci żeńskiej. Dokument ten stanowi pierwszy przykład zastosowań prawdopodobieństwa do społecznej statystyki.
1711
Giovanni Ceva publikuje "De Re Nummeraria" ["Co sie tyczy sprawy pieniądza"], które jest pierwszą z prac w ekonomii matematycznej.
1713
Książka Jakuba Bernoulliego "Ars conjectandi" ["Sztuka przewidywania"] jest ważną pracą dla rachunku prawdopodobieństwa. Zawiera liczby Bernoulliego, które pojawiły się w dyskusji nad szeregami potęgowymi.
1715
Matematyk brytyjski Brook Taylor pracą pt. "Methodus Incrementorum Directa et Inversa" zapoczątkowuje rachunek różnic skończonych; umieszcza w niej znany wzór, zwany wzorem Taylora.
1718
Abraham de Moivre, matematyk francuski osiadły w Anglii, ogłasza "Doctrine of Chances", ważną pracę z zakresu rachunku prawdopodobieństwa.
1722
Opublikowane zostaje dzieło Cotes'a "Harmonia mensurarum" niedokończone z powodu jego śmierci. Obejmuje ono całkowanie funkcji rzeczywistych. Zawiera szczegółowy opis rachunku całkowego dotyczącego funkcji logarytmicznych i cyklometrycznych.
1724
Jacapo Riccati analizuje w swoim referacie "Riccati differential equation", równania rózniczkowe. Podaje rozwiązania dla pewnych szczególnych przypadków równania, który jako pierwszy nalizował Jacob Bernoulli.
1724
W Petersburgu powstaje Akademia Naukowa.
1727
Eulel jest powołany do "St Petersburg". Przedstawia on symbol "e" jako podstawę logarytmu naturalnego w manuskrypcie zatytułowanym Meditation upon Experiments made recently on firing of Cannon. [Medytacje nad eksperymentami podczynionymi ostatnie podczas stleniania.] Manuskrypt ten nie został opublikowany aż do 1862r.
1727
Leonhard Euler wprowadza literę e jako oznaczenie podstawy logarytmów naturalnych (oznaczenie używane do dziś).
1728
Grandi publikuje Flora geometrica [Geometrię kwiatów]. Podaje on geometryczną definicję krzywej, która przypomina płatki kwiatów.
1730
De Moivre podaje podaje dalsze twierdzenie w odniesieniu do jego trygonometrycznej interpretacji liczby zespolonej. Podaje wzór Stirlinga.
1731
Clairaut publikuije <i< style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 11px; font-style: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-caps: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px; -webkit-text-stroke-width: 0px; text-decoration-thickness: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-color: initial;">Recherches sur les courbes a double coubure o krzywej ukośnej.
1731
W pośmiertnie wydanym dziele Jakoba Bernoullego opublikowane zostaje prawo wielkich liczb (prawo Bernoullego).
1731
Matematyk francuski Alexis Claude Clairaut wprowadza rozwiązanie równania różniczkowego, zwanego równaniem Clairauta.
1733
De Moivre jako pierwszy opisuje prawidłowe rozmieszczenie krzywej wApproximatio ad summam terminorum binomii (a+bn in seriem expansi. Gauss w 1820 również badał prawidłowe roozmieszcenie.
1733
W Euclides ab Omni Naevo Vindicatus Saccheri robi ważną pracę na temat nieeuklidesowej geometrii, chociaż rozważa przystąpienie do udowadniania aksjomatu równoległośći Euklidesa.
1734
Berkeley publishes The analyst: or a discourse addressed to an infidel mathematician. [Analiza: lub dyskurs zaadresowany do niewiernych matematyków] Dowodzi że chociaż rachunek całkowy doprowadził do słusznych rezultatów to jego założenia nie są bardziej pewne niż te dotyczące wiary.
1735
Euler wprowadza oznaczenie f(x).
1736
Euler rozwiązuje topologiczny zwany jako "Königsberg bridges problem" [Problem mostów Königsberga]. Udowadnia matematycznie, że niemożliwe jest, aby zaplanować spacer, który przechodziłby przez każdy z siedmiu mostów jeden raz.
1736
Euler publikuje Mechanikę która jest pierwszym podręcznikiem do mechaniki opierającym sie na rachunku różniczkowym.
1737
Simpson publikuje swój Treatise on Fluxions [Traktat o zmiennych] napisany jako podręcznik dla swoich prywztnych studentów. W rozprawie używa szereg nieskończonych do obliczenia całek oznaczonych.
1738
Daniel Bernoulli publikuje Hydromechanikę. Daje to poprawną analizę wody płynącej z otworyu zbiornika, omawia pompy i inne mechanizmy do ciągnięcia wody. Bernoulli podaje także w rozdziale 10 podstawe kinetycznej teorii gazów.
1739
D'Alembert publikuje Mémoire sur le calcul intégral [Życiorys rachunku całkowego.]
1740
Simpson publikuje Treatise on the Nature and Laws of Chance. [Rozprawa o przyroszie i prawach przyrody] Wiele z prawdopodobieństw zawartych w rozprawie jest opartych na pracy de Moirea.
1740
Maclaurin otzrymuje Grand Prix Akademii Naukowej za swoją prace o teorii grawitacyjnej tłumaczącej pływy.
1742
Maclaurin publikuje "Treatise on Fluxions" ["Traktat o zmiennosći"] który miał na celu zpewnienie rygorystyczne założenia dla rachunku całkowego poprzez odwołanie się do metod greckiej geometrii. Jest to pierwsza uporządkowana ekspansja metod Newtona napisana w odpowiedzi na Berkley'owski atak na brak rygorystycznych założeń dla rachunku całkowego.
1742
Goldlacg a liście do Eulera ujawia swoje przypuszczenia, że każda liczba więkasza lub równa 4 może być zapisana jako suma dwóch liczb pierwszych. Nie wiadomo jeszcze czy przypuszczenie Goldbacha jest prawdziwe.
1743
D'Alembert publikuje "Traité de dynamique" ["Traktat o dynamice."]. W traktacie podaje swoje prawo mówiąć o tym, że wewnętrzne procesy i reakcje układów nierównych ciał w ruchu pozostają w równowadze.
1744
D'Alembert publikuje Traite de l'equilibre et du mouvement des fluides [Traktat o równowadze i ruchu płynów.]. Wprowadził swoją zasadę równowagi i ruchu w płynie.
1744
Leonhard Euler odkrywa fakt, że istnieją liczby przestępne tj. takie, które nie są pierwiastkami wielomianów o współczynnikach całkowitych w odróżnieniu od liczb algebraicznych).
1744
Leonhard Euler formułuje zasady rachunku wariacyjnego, w tym równania zwane równaniami Eulera.
1746
D'Alembert dalej rozwija teorię liczb zespolonych, jest to pierwsza poważna próba do udowodnienia zasadniczego twierdzenia algebry.
1747
D'Alembert używa równań różniczkowych cząstkowych do badania wiatru w " Réflexion sur la cause générale des vents" ["Refleksji o ogólnych przyczynach wiatru", która otrzymała nagrodę Akademii Praskiej.
1748
Agnesi pisze "Instituzioni analitiche ad uso della giovent italiana", która jest włoskim podręcznikiem o rachunku różniczkowym. Książka ta zawiera wiele przykładów, które zostały skrupulatnie wybrane dla zilustrowania pojęcia. W podręczniku zawarta jest analiza krzywej zwanej jako "wiedźmy Agniesiego".
1748
Euler publikuje "Analysis Infinitorum" ["Analiza nieskończoności"], która jest wstępem do analizy matematycznej. definiuje w niej funkcję i stwierdzenia, że analiza matematyczna jest badaniem funkcji. Praca ta również opiera rachunek całkowy na teorii funkcji elementarnych bardziej niż na krzywej geometrycznej, co zostało zrobione poprzednio. Jego słynny wzór pojawia się po raz pierwszy właśnie w tej publikacji.
Około 1750
D'Alambert bada problem "trzech ciał" i wprowadza rachunek całkowy do mechaniki. Euler, Lagrange i Laplace również pracuja nad tym problemem.
1750
Cramer publikuje "Introduction a l'analyse des lignes courbes algébraique.". Praca ta zajmuje się analizą krzywych. Trzeci roazdział zajmuje się klasyfikacją krzywych , podana jest w nim także słynna "reguła Cramera".
1750
Giulio Fagnano publikuje wiele ze swoich poprzednich prac w "". Publikacja ta zawiera własności i wzory dla całek. Późniejsze rezultaty prowadzą Eulera do udowodnienia dodatkowego wzoru dla całek eliptycznych.
1751
Euler publikuje swoją teorę logarytmów liczb zespolonych.
1752
D'Alembert odkrywa równanie Cauchyego - Riemanna podczas badań nad hydrodynamiką.
1752
Euler wyraża swoje twierdzenie V - E + F = 2 dla wielościanów.
1753
Simson zauważą, że sekwencja Fibonaccrego stosunku pomiędzy sąsiednimi liczbami daje złoty podział.
1754
Lagrange dokonuje ważnego odkrycia "tautochrone", które zaczyna się badaniem skończonego rachunku różniczkowego.
1755
Euler publikuje Institutiones calculi differentialis, które zaczyna się badaniem szańczonego rachunku różniczkowego.
1757
Lagrange jest członkiem matematycznej społeczności we Włoszech, która ostatecznie przekształciła się w Turyńską Akademię Nauk.
1758
Pojawienie się Komety Halley'a 25 grudnia potwierdziło przewidywania Halley'a 15 lat po jego śmierci.
1759
Aepinus publikuje "Tentamen theoriae electriciatis et magnetismi" ["Próby w teorii elektryczności i magnetyki"]. Jest to pierwsza praca rozwijająca matematyczną teorię elektrycznosći i magnetyki.
ok. 1760
Francuz Jean Le Rond d'Alembert formułuje pojęcie granicy w rachunku różniczkowym.
1761
Lambert dowodzi, że ? jest liczbą niewymierną. Bardziej powszechne rezultaty zostają opublikowne w 1768.
1763
Monge rozpoczyna studiowanie geometrii wykreślnej.
1764
Bayes publikuje "An Essay Towards Solving a Problem in the Doctrine of Chances" ["Esej ku rozwiązaniu problemu w doktrynie przypadków"], który podaje Bayesowską teorię prawdopodobieństwa. Praca zawiera ważne twierdzenie Bayes'a
1765
Euler publikuje "Theory of the Motions of Rigid Bodies" ["Terię ruchu i nieruchomości ciał"], która opiera się na założeniach mechaniki analitycznej.
1766
Lambert pisząc "Theorie der Parallellinien" która jest analizą aksjomatu równoległości. Poprzez założenie, że aksjomat ten jest fałszywy zdołał wywnioskować dużą liczbę rezultatów o geometrii nieeuklidesowej.
1767
D'Alambert nazywa problemy geometrii elementarnej spowodowane przez porażke w udowodnieniu aksjomatu równoległości jako"skandal geometrii elementarnej".
1768
Lambert ogłasza swoje rezultaty tego, że ? jest liczbą niewymierną.
1769
Euler publikuje pierwszy tom swojej trzytomowej pracy "Dioptics".
1769
Euler przedstawia tzwPrzypuszczenie Eulera.
1770
Lagrange dowodzi, że rzadna całka nie może być napisana jako suma czterech kwadratów liczb.
1770
Lagrange publikuje "Réflexions sur la résolution algébrique des équations" w których zasadniczo analizuje to dlaczego równanie stopnia n>4 może być rozwiązane poprzez pierwiastki. Referat ten jest pierwszym, który rozważa rozwiązania równania jako skrót ilościowy bardziej niż liczbowy. Lagrange badał permutacje rozwiązań i jego praca jest przewodnią w teorii liczb.
1770
Euler publikuje swój podręcznik pod tytułem "Algebra".
1771
Lagrange dowodzi twierdzenia Wilsona o tym, że n jest liczbą pierwszą etedy i tylko wtedy, gdy liczba (n-1)!+1 jest podzielna przez n.
1774
Buffon używa matematycznego i naukowego podejścia by obliczyc wiek Ziemi. I ziemia ma około 75000 lat.
1777
Euler wprowadził symbol "i" by reprezentować kwadratowe pierwiastki w rękopisie który ukazał sie dopiero w 1794.
1777
Francuski przyrodnik i filozof Georges Louis Leclerc de Buffon przedstawia tzw. "zadanie o igle" - pierwszy przykład prawdopodobieństwa geometrycznego.
1790
Lagrange wydaje dzieło Essai sur le Théorie des Nombres. Sophie zgłasza wiele przydatnych uwag i uzupełnień, które pojawią się w drugim wydaniu. Częśc wyników Sophie pojawi się w suplemencie.</i<>
