Kamienna posadzka w Bibliotece Króla w Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
W niepowtarzalnych wnętrzach pałacu Króla Jana III w Wilanowie kamienne posadzki funkcjonują jako stały element wyposażenia parteru pałacu. Powstawały przy okazji przedsięwzięć budowlano-dekoracyjnych we wnętrzach pałacowych, realizowanych przez kolejnych właścicieli, wykonywane przez zatrudnianych przez nich artystów i rzemieślników. Wraz ze wzrostem znaczenia dworu w Wilanowie dążono do jego rozbudowy i nadania mu reprezentacyjnego charakteru służącego apoteozie rodziny Sobieskich. Starano się pozyskać wspaniałe dzieła sztuki i wyroby rzemieślników z różnych stron świata, m. innymi z Włoch, Francji i państw Orientu. Najstarsze z historycznych posadzek zlokalizowane są na parterze pałacu: w korpusie głównym i w alkierzach. Późniejsze i XX-wieczne - w obu galeriach, w skrzydłach bocznych pałacu, w wieżach i w części pałacu mieszczącej Apartamenty Marszałkowej Lubomirskiej. W większości okładziny kamienne podłóg pałacu wykonane zostały z marmurów krystalicznych, różnych rodzajów wapienia zbitego (czerwony, szary i czarny), piaskowca (szarego, różowego) i łupka. Układano je w różne wzory. (tekst: http://www.wilanow-palac.pl)
Najstarszą zachowaną posadzką w Wilanowie jest pochodząca z ostatniego ćwierćwiecza XVII w. iluzjonistyczna mozaika na podłodze w Bibliotece Króla.
Posadzka sprawia wrażenie trójwymiarowości.
Matematycznie patrząc możemy tu zobaczyć sześciokąty, trapezy równoramienne, czy wreszcie sprawiające wrażenie trójwymiarowości sześciany układające się w "schody".
Zobaczcie sami, a może inne figury zauważycie :-)
Na piętrze pałacu możemy również zobaczyć ten wzór, ale w wersji drewnianego parkietu.
Takie posadzki nazywane są parkietażem. Parkietaż, kafelkowanie lub tesselacja ? pokrycie płaszczyzny wielokątami przylegającymi i nie zachodzącymi na siebie. Można rozpatrywać parkietaże części płaszczyzny oraz powierzchni, które nie są płaskie. Można także badać parkietaże przestrzeni trójwymiarowej i przestrzeni wymiarów wyższych. Nie jest konieczne ograniczanie się do przestrzeni euklidesowych. W praktyce elementy parkietażu nie muszą być wielokątami.
