Noether Emmy Amalie
ur: 23 marca 1882 w Erlangen - Niemcy
zm: 14 kwietnia 1935 w Bryn Mawr - USA
Ojciec Emmy Noether, Max Noether był dobitnym matematykiem i profesorem w Erlangen. Jej matka Ida Kaufmann, pochodziła z bogatej rodziny kolońskiej. oboje rodzicy od Emmy byli z pochodzenia Żydami, a Emmy była najstarszą z ich czworga dzieci, trzej młodsi byli chłopcami. Emmy uczeszczala do Höhere Töchter Schule w Erglen od roku 1889 do 1897. Uczyła się tam niemieckiego, angielskiego, francuskiego, arytmetyki oraz uczęszczała na lekcje gry na pianinie. Uwielbiała tańczyć i oczekiwała imprez (w sensie zabaw tanecznych i zabaw w ogóle) z dziećmi od kolegów swego ojca. W tym okresie zamierzała zostać nauczycielką języków i po dalszej nauce angielskiego i francuskiego przystąpiła do egzaminu stanu Bawaria i w 1900 roku została certyfikowaną nauczycielką angielskiego i francuskiego w bawarskich szkołach dla dziewcząt.
Jakkolwiek Noether nigdy nie została nauczycielką języków. W zamian za to postanowiła, podążać trudniejszą drogą dla kobiety w tamtych czasach ,studiować matematykę na uniwersytecie. Kobiety były dopuszczone do studiowania na niemieckich uniwersytetach nieoficjalnie i każdy profesor musiał dać zgodę na swoje zajęcia (by ona mogła uczęszczać). Noether otrzymała pozwolenia na siedzenie na zajęciach, na Uniwersytecie Erlangen w latach 1900-1902. Późniejszym czasie przystąpiła i zdała egzaminy wstępne w Nurenberg w 1903 roku i poszła na Uniersytet Gottingen.
W latach 1903-04 uczestniczyła na wykładach prowadzonych przez Blumental'a, Hilbert'a, Klein'a i Minkowskiego. W roku 1904 otrzymała pozwolenie do zdawania egzaminów wstępnych w Erlangen i w 1907 zdobyła doktorat pracując pod Paulem Gordonem. Podstawowa teoria Hilbert'a z 1888 dały rezultaty istnienia skończonej liczby stałych n -zmiennych .Gordon jakkolwiek podszedł konstruktywnie do problemu, użył innych metod i doszedł do tych samych rezultatów. Teza pracy doktorskiej Noether podążała zgodnie z kierunkiem opracowanym przez Gordona i wymienił systemy 331 kowariantalne systemy teoria kowariantna: Twierdzenie ze prawa w fizyce mają zawsze taką samą formę niezależnie od systemu współrzędnych ,w których są wyrażane.
Po ukończeniu swego doktoratu normalną drogą rozwoju akademickiego ,byłaby habilitacja. Jednakże ta droga nie była otwarta dla kobiet ,więc Noether została na uniwersytecie Erlangen, pomagając swemu ojcu, który zwłaszcza z powodu swej niepełnosprawności, był wdzięczny córce za pomoc. Noether prowadziła również swoje własne badania, w szczególności była ona pod wpływem Fishera, który zastąpił Gordona w 1911 roku. Ten wpływ skierował Noether w strone abstrakcyjnego podejścia Hilberta do tematu i z dala od konstruktywnego podejścia Gordona. Reputacja Noether wzrosła szybko po ukazaniu się jej publikacji. W 1908 roku została wybrana do związku Circolo Matematico do Palermo ,potem w 1909 została zaproszona by została członkiem Deutsche Mathematiker Vereinigung i tego samego roku została wybrana do wygłoszenia oficjalnej mowy na rocznym spotkaniu towarzystwa w Salzburgu. W 1913 roku wykładała w Wiedniu.
W 1915 roku Hilbert i Klein zaprosili Noether by powróciła do Gottingen. Namówili ją do pozostania, podczas gdy oni walczyli ,by mieć ją oficjalnie w zespole. Podczas długiej bitwy w władzami uniwersytetu, by pozwolili Noether na habilitację ,było wiele niepowodzeń i tak było aż do 1919 ,kiedy to otrzymano pozowlenie. Podczas tego czasu Hilbert pozwalał Noether prowadzić wykłady, ogłaszając jej zajęcia pod swoim nazwiskiem. Na przykład zajęcia odbywające się podczas zimowego semestru 1916/17 widnieją w katalogu jako: Seminarium Fizyki Matematycznej: Profesor Hilbert, z asystenturą dr E. Noether Poniedziałki od 4 do 6, bez czesnego.
Pierwszym dziełem Emmy po tym jak przybyła do Gottingen w 1915 roku jest wynik w fizyce teoretycznej teoria Noethersa, która udowadnia, relacje pomiędzy symetriami w fizyce a zasadami zachowania. Ten podstawowy rezultat w teorii relatywności był wychwalany przez Einsteina w liście do Hilberta ,kiedy odnosił się do pracy Noether. Penetrowanie myślenia matematycznego.
To była jej praca w teorii stałych, która doprowadziła do zformułowania kilku koncepcji w teorii relatywności Einsteina. W Gottingen po 1919, Noether przesunęła się od teorii stałych do pracy nad teorią idealną, abstrakcyjną teorię, która doprowadziła do rozwoju teorii pierścienia w główny matematyczny temat. Idealtheorie in Ringbereichen (1921) miały fundamentalne znaczenie w rozwoju nowoczesnej algebry. W swojej pracy ukazała dekompozycję ideałów w skrzyżowaniu podstawowych ideałów, w każdym zmiennym pierścieniu z wzrostem zmiennych łańcuchowych. Lasker (mistrz świata w szachach) udowodnił rezultaty dla pierścienia wielomianowego. W 1924 B.L. van der Waerden przybył do Gottlingen i spędził rok ucząc się z Noether. Po powrocie do Amsterdamu van der Waerden napisał książkę zatytułowaną "Nowoczesna algebra" w dwóch tomach. Większa część drugiego tomu zawiera prace Noether. Od 1927 Noether współpracaowała z Helmutem Hasse i Richardem Brauerem w pracy nad niezmienną algebrą. W dodatku do nauczania i prac badawczych Noether pomagała edytować Mathematishe Annalen. Większość jej prac ukazywała się w dokumetach napisanych przez kolegów i studentów, rzadziej pod jej nazwiskiem.
Dalsze wyróżnienie jej znacznego matematycznego wkładu przybyło z zaproszeniem do wygłoszenia oficjalnego wykładu na Międzynarodowym Kongresie Matematycznym w Bolonii w 1928 roku i następnie w Zurichu w 1932. W 1932 roku wspólnie z Artinem otrzymała nagrodę Ackermana-Teubnera za zaawansowanie w wiedzy matematycznej.
W 1933 roku jej matematyczne osiągnięcia uznane zostały za nic, gdy naziści spowodowali jej zwolnienie z Uniwersytetu Gottingen ,ponieważ była Żydówką. Przyjęła posadę profesora wizytującego (nie zatrudniony na stałe, coś w rodzaju tytułu honorowego z możliwością prowadzenia zajęć) w Bryn Mawr Collego w USA i wykładała w Instytucie zaawansowanych studiów w Prinston, USA Weyl w swoim wystąpieniu na pogrzebie powiedział: Jej ważność w algebrze nie może zostać odczytana w całości z jej własnych prac, ona miała wielką moc stymulowania i wiele z jej sugestii ukształtowało się tylko w pracy jej wychowanków i współpracowników.
Van der Waedes napisał: Dla Emmy Noether relacje pomiędzy liczbami, funkcjami i operacje stają się przeźroczyste, podlegające generalizowaniu i produktywne dopiero po tym jak zostaną oddzielone od jakichkolwiek szczególnych obiektów i zostaną zredukowane do konceptualnych relacje.
