500 pne
W pracy zatytułowanej "Sulvasutras" (Zasady sznura) podsumowano geometrię hinduską.
Około 500 pne
Babiloński sześć dziesiątkowy system numeracyjny jest użyty do zapisywania i przewidywania położenia Słońca, Księżyca i planet.
Około 500 pne
Praca Panini na sanskryckiej gramatyce jest zwiastunem nowoczesnej formalnej teorii języka.
Około 465 pne
Hippasus pisze o "kuli 12 pięciokątów", która musi odnieść się do dwunastościanu.
Około 450 pne
Grecy zaczynają używać cyfr.
Około 450 pne
Zenon z Elei przedstawia swoje paradoksy.
Około 440 pne
Hipokrates z Chios pisze Elementy , które jest pierwszy kompilacja elementów geometrii.
Około 430 pne
Hippiasz Eli wymyśla "quadratrix", który prawdopodobnie używany był przez niego do podziału kąta na trzy części kąta i potęgowaniu okręgu.
Około 425 pne
Teodor Cyrena pokazuje, że pewne pierwiastki kwadratowe są niewymierne. To zostało pokazane wcześniejszy ale, to nie jest znane przez kogo zostało to stwierdzone .
420 pne
Grek Hippiasz z Elidy odkrył kwadratrywę - nową krzywą oprócz znanych już wcześniej okręgu i linii prostej.
420 pne
Grecy odkrywają odcinki niewspółmierne (liczby niewymierne).
414 pne
Urodził się grecki matematyk Teataesz (zmarł w 369 p.n.e.). Badał wielościany foremne i stwierdził, że istnieje pięć i tylko pięć wielościanów foremnych.
408 pne
Urodził się grecki filozof Eudoksos z Knidos (zmarł w 355 p.n.e.). Opracował model ruchu ciał niebieskich ze skomplikowaną kombinacją obracających się sfer. Stworzył teorię proporcji, zajmował się (ok. 360 p.n.e.) złotym podziałem. Podał sposoby obliczania objętości pewnych brył metodą wyczerpywania.
400 pne
Grecy sformułowali trzy słynne zadania, które przez wieki będą stanowiły zagadkę dla matematyków: kwadratura koła, podwojenie sześcianu i trysekcja kata. Dopiero w XIX wieku udowodniono, że żadne z tych zadań nie jest wykonalne za pomocą cyrkla i linijki (bez podziałki).
Około 400 pne
Babilończycy używają symbolu do wskazania pustego miejsca w swoim zapisywaniu liczb pismem klinowym. Nie ma wskazówek, że było to w jakiś sposób traktowane jako liczba.
387 pne
Platon zakłada swoją Akademię w Atenach.
Około 375 pne
Archytas z Tarentum rozwija mechanikę. Analizuje "klasyczne zagadnienia", jakimi są: podwajanie trzeciej potęgi i wprowadza teorię matematyczną do muzyki. Konstruuje on także pierwszą maszynę.
360 pne
Grecki matematyk Menechemus odkrył krzywe stożkowe, nazwane później elipsą, parabolą, hiperbolą. Rozwiązał zadanie podwojenia sześcianu.
360 pne
Grek Dinostratus za pomocą kwadratrysy (krzywej Hippiasza) rozwiązał zadanie kwadratury koła.
Około 360 pne
Eudoksos z Chios rozwija teorię proporcji i metodę wyczerpania (zmęczenia).
Około 340 pne
Aristaeus pisze Pięć Ksiąg koncentrując się na przekroju stożka.
Około 330 pne
Autolycus z Pitane pisze "On the Moving Sphere", która zawiera geometrię kuli. Jest ona pisana jak tekst astronomiczny.
320 pne
Arystarch z Samos i Euklides opisali krzywe stożkowe.
Około 320 pne
Eudemus z Rodos pisze " History of Geometry" ["Historie Geometrii"].
Około 300 pne
Euklides podaje uporządkowane i usystematyzowane rozwinięcie geometrii w swych "Elementach". Jest to najstarsze dzieło geometryczne.
300 pne
Babilończycy znali już pojęcie zera.
300 pne
Powstało klasyczne dzieło matematyki chińskiej, Chu pei suan ching. Matematycy chińscy używali symbolu "pręta" zastępującego cyfry do prowadzenia obliczeń na dużych liczbach.
300 pne
Trzeci wiek p.n.e. był złotą epoką matematyki greckiej, głównie dzięki pracom Euklidesa, Apoloniusza z Pergi i Archimedesa z Aleksandrii w Egipcie.
300 pne
Hindusi posługują się systemem dziesiętnym (liczby Brahmi).
Około 290 pne
Aristarchus z Samos używa metod geometrycznych dla obliczenia odległości Słońca i Księżyca od Ziemi. Oświadcza, że Ziemia orbituje słońce.
278 pne
Urodził się grecki uczony, matematyk i wynalazca, Archimedes (zmarł w 212 p.n.e.).
260 pne
Archimedes podał przybliżenie liczby pi.
260 pne
W Europie w powszechnym użyciu są cyfry rzymskie, które przetrwają do średniowiecza, kiedy zostały stopniowo wyparte przez cyfry arabskie.
250 pne
Powstała jedna z najważniejszych chińskich ksiąg Chiu-chang suan-shu (Dziewięć rozdziałów o sztuce matematyki), zawierająca ponad dwieście problemów z zakresu techniki, pomiarów, obliczeń, rolnictwa. Do rozwiązania pewnych problemów używano układów równań liniowych, do rozwiązania których używali zarówno liczb dodatnich i ujemnych.
Około 250 pne
W "On the Sphere and the Cylinder" podaje wzór na obliczenie objętości kuli i walca. W " In Measurement of the Circle" podaje oszacowaną wartość ? (pi) z metodą, która pozwoliła udowodnić to oszacowanie. W "Floating Bodies" prezentuję zasadę dziś znaną jako "Prawo Archimedesa" i zaczyna studiowanie statystyki.
Około 235 pne
Eratosteles z Syreny szacuje obwód Ziemi z niezwykłą dokładnością znajduje wartość , która jest o ok 15% za duża
Około 230 pne
Nicodemes pisze swoją rozprawę "On conchoid lines", która zawiera jego odkrycie dotyczące krzywej zwanej "Konchoidy Nikomedes".
Około 225 pne
Apoloniusz z Pergii pisze "Concis", w którym przedstawia termin "parabola", "elipsa" i "hiperbola".
Około 230 pne
Arystoteles z Cyrakuż rozwija swoją metodę do znajdowania wszystkich liczb pierwszych.
Około 200 pne
Diokles piszę On burning mirrors. Kolekcja szesnastu twierdzeń z geometrii, głownie dowiedzione dzięki stożkom.
Około 200 pne
Możliwie najwcześnijsza data dla powstania chińskiego działa Jiuzhang suanshu [Dziesięć rozdziałów o Sztuce Matematyki.]
Około 180 pne
Data powstania chińskiego dokumentu Suanshu shu [Księgi Arytmetyki]
127 pne
Hipokrates odkrywa precesję równonocy i oblicza długość roku z dokładnością do 6,5 minuty. Jego astronomiczna praca wykorzystuje wczesną formę trygonometrii.
Około 150 pne
Hipokrates pisze On the Ascension of Stars. w swoim dziele jako pierwszy podzielił Zodiak na 360 stopni.
140 pne
Hipparch sporządza pierwszą tablicę trygonometryczną.
100 pne
Matematycy chińscy posługują się liczbami ujemnymi.
Około 20
Geminus pisze pewną ilość tekstów z astronomii i The Theory of Mathematics [Teoria Matematyki], próbuje udowodnic aksjomat równoległości.
Około 60
Heron z Aleksandri przez dzieło "Metrica" Zawiera ono wzory na obliczanie pół i objętości.
75
Grek Heron z Aleksandrii ogłasza dzieło Metrica (Nauka o mierzeniu), w którym podaje m.in. wzór na obliczanie pola trójkąta o danych bokach.
Około 90
Nicomachus z Gerasa pisze "Arithmetike eisagoge" ["Wprowadzenie do arytmetyki"], które jest pierwszym dziełem traktujavym arytmetyke jako oddzielny dział.
100
Aleksandryjski matematyk Menelaos w dziele "Spherika" pisze o trygonometrii sferycznej.
100
Nikomach z Gerasy (koło Jerozolimy) ogłasza dzieło "Introductio arithmeticae", w którym matematyka podporządkowana jest filozofii neoplatońskiej.
Około 110
Menelaus z Aleksandrii pisze "Sphaerica", które mówi o trójkątach sferycznych i ich zastosowaniu w astronomii.
140
Aleksandryjski astronom, geograf i matematyk Klaudiusz Ptolemeusz przedstawił ówczesną wiedzę astronomiczną w dziele "Megale syntaxis tes astronomias" (znanym później pod arabskim tytułem Almagest), które zostało wzbogacone tablicą do rozwiązywania trójkątów sferycznych oraz pismami z zakresu trygonometrii.
Około 150
Ptolemy opracowuje wiele ważnych geometrycznych zagadnień mających zastosowanie w astronomii. Jego wersja astronomii będzie zaakceptowana dopiero po tysiącu lat.
190
Chińczycy obliczają wartość liczby pi do piątego miejsca po przecinku: 3,14159.
Około 250
Cywilizacja Majów w Ameryce Środkowej używa system wartości numerów.
250
Diofantos, matematyk grecki działający w Aleksandrii, podaje rozwiązanie zagadnień, które zapoczątkowały algebrę (ocalało sześć ksiąg jego dzieła "Arithmetica"). Rozważał m.in. problem znalezienia rozwiązań w zbiorze liczb całkowitych (równania diofantyczne).
263
Przez użycie wielokąta foremnego o 192 bokach Liu Hui oblicza wartość ? , jako 3,14159, która jest poprawna do pięciu miejsc po przecinku.
301
Iamblichus pisze o astrologii i mistycyzmie. Jego "Life of Pythagoras" jest fascynującym opisem.
340
Pappus z Aleksandrii pisze "Synagogę" (Zbiory) która jest przewodnikiem po greckiej geometrii.
390
Theon z Aleksandrii opracowuje wersje Euklidesowych "Elementów" (ze zmianami w tekście i pewnymi dodatkami), na której prawie w całości opierają się późniejsze wersje.
